Ҳабиб Абдуназар. Ҳужра (ҳикоя)

Тўрт йиллик талабаликдан кейин биринчи бор баҳорни соғиниб келишим. Қишлоғим ҳам ичимга кириб қолгандек; у билан қўшилиб нафас оламан, томирларимга яшил қон югуради. Тепалик оша даштга ёйилиб кетган бостирма уйларга қарайман. Мана бу ўнгирларда, мана бу дўнгликларда чопиб юрган болалигим давоми…

Ҳабиб Абдуназар. Даштдаги олов (ҳикоя)

“Момобулоқ” туркумидан Дашт. Ҳар ер-ҳар ерда пастқамгина лойсувоқ уйлар. Узоқларда фақат қўй-қўзилару уюр-уюр отлар кўзга ташланади. Гоҳ-гоҳида оқбош ва янтоқни эринибгина чайнаётган туяларнинг ўкириги эшитилади. – Тезроқ юр, – дейди онам у ёқ-бу ёққа олазарак бўлаётганимни кўриб. – Бу туришда давоми…

Ҳабиб Абдуназар. Бошпана (ҳикоя)

– Ҳувв Гулбаҳор! Қаерларда юрибсан, болам? Гулбаҳор чопқиллаб келади ва момонинг узун гулчин этакларидан ушлаб, эркаланади ва бўйнидаги шудринг доналаридек оппоқ шода-шода мунчоқларини лабларига босиб, момонинг қулоқларига шипшийди: – Момо, қаранг, деворга нима чиздим! Момо деворга ҳозиргина чизилган оппоқ ажи-бужи давоми…


Мақолалар мундарижаси