Найзабалиқ иссиқ ва мўътадил совуқ сувли денгизларда яшайди. Унга синчиклаб қарасангиз, номи қаердан олинганига ҳайрон қолмайсиз. Олд жағи найзадек учли бўлган бу балиқ ҳам ўзининг ваҳимали қуролидан унумли фойдаланади. У кўп бор қайиқларнинг тагини тешишга муваффақ бўлган.

Найзабалиқ энг йирик денгиз балиқлари сирасига киради. Бўйи 5 метргача келади, оғирлиги эса 500 килограмм тош босади. Найзасининг узунлиги 1 метрга бориб қолади. У йиртқичдир, ўзидан кичик балиқларни еб кун кечиради. Ғалати нарсаларни тутишга ишқибоз балиқчилар орасида у эътиборга эга. У бир соатда 80—100 чақирим масофани босиб ўтади.

Юзаки қарасангиз, уни аррабалиқ билан адаштириб қўйишингиз мумкин. Лекин у акулалар оиласига мансуб бўлиб, ҳар икки томонида арратишлари бор. У найзабалиқдан катта ва оғир келади. Бу балиқни французлар қадимий, узун ва энли найза номи билан — эспадрон аташади. У ғоят оғир бўлганидан икки қўл билан ушлаб туришган. Бу найзани салиб юришлари даврида рицарлар белларига осиб юришган.