Витька Борзенков туман марказидаги шаҳарча бозорига бориб, чўчқа ёғини юз эллик сўмга пуллади (у уйланмоқчи, пул жудаям зарур эди), вино сотиладиган дўкончага кириб, томоғини ҳўллади, бир-икки стакан қизилидан урди. Дўкончадан чиқиб, чека бошлади… Ёшгина бир қиз келди-да, сўради: – Ёндириб давоми…
Хотини уни «Чаппа» деб чақирарди. Баъзида эркалаб шундай дерди. Чаппанинг бир ғаройиб хусусияти бор эди; у билан ҳамиша қандайдир ҳодиса рўй берарди. У буни хоҳламасди, албатта, аммо негадир доимо қанақадир ҳодисаларга аралашиб қолаверарди. Ҳар хил майда-чуйда бўлмағур ҳодисаларга. Мана, сафарда давоми…
Яна… ҳали балоғатга етмаган оқкўнгил, лоқайд, ўйноқи қизалоққа ўхшаб баҳор келди. Қишлоқнинг эгри-бугри кўчалари тиззагача лой. Одамлар четан деворларнинг қозиғидан ушлаб аранг юришади. Мабодо, бирон-бир гўшт тайёрлов идорасида ишлайдиган тўлароқ амаки келиб шу қозиқлардан ушлаб юргудай бўлса, қозиқ қўлида қолади. давоми…
Қирдай яланглик. Ялангликда эса ёғоч уйча. Уйча ҳам эмас, ўн уч-ўн тўрт қатор ёғочни арчиб қурилган, омборга ўхшаган бир деразали, даҳлизи йўқ, томи ҳам йўқ бир кулбача. Тайгада кимлардир ўтган замонларда қурган бўлишса керак. Уч-тўртта болтакаш уста баҳорда ҳаво ноқулай давоми…
Якшанба куни эрта тонгда Иван Дегятеровникига қайнотаси, ҳали унча қари бўлмаган, айёру хушмуомала Наум Кречетов келди. Иван қайнотасини ёқтирмас, Наум ҳам қизига ачинганидан Иванга чидарди. – Ухлаяпсанми? – тез гапирди Наум. – Эҳҳе-е!.. Бунақада бутун бир подшоликни ухлаб ўтказиб юбориш давоми…
Шоир Велимир Хлебниковнинг ҳаёти ва ижодий фаолияти кишини ҳайратга солади, ажаблантиради. Нега деганда, у қисқа ҳаёт йўлида улкан ҳамда бетакрор адабий меросни келажак авлодга қолдириб кетади. У 1885 йилнинг 9 ноябрида Астрахан губерниясининг Мало Дербет қишлоғида биолог олим оиласида дунёга давоми…
Иқтидорли шоира Соня Владимировна Шаталова 1993 йилнинг 12 ноябрида Россиянинг Москва вилоятида туғилган. Саккиз ёшида “Фол очма, инонма, қўрқмагил асти” дея бошланувчи шеърини ёзган. Ўн икки ёшида бутун Россияга унинг номи машҳур бўлди. У “Мен гунг эмас, мен сўзлайман” (2015), давоми…
Дарвоза ёнидаги ёғоч ўриндиқда бир қария ўтирарди. Унинг афт-ангори рангсиз, ўзи анча чарчаган эди. Қариянинг ҳам анча авваллари қуёшли кунлари бўлган, у ер юзида енгил қадамлар билан юрган, ернинг борлигини ҳис қилган ҳам. Энди эса бошқача. Қишлоқдаги кечки тутунли оқшом. давоми…
Ҳар куни аҳвол шу. Қишлоқ сал тинчиб одамлар ухлагач, у бошлайди. Авжига чиқади. Лаънати, қишлоқнинг адоғидан бошлайди-ю, келаверади. Чали-иб келаверади. Унинг гармони ҳам қандайдир бошқача – қичқиради. Овоз чиқармайди – қичқиради. Нинка Кречетовага маслаҳат қиладилар: – Тезроқ эрга тегақолсанг-чи, унга. давоми…
Жабдуқдўз Антип Калачников одамлардаги куюнчаклик ва меҳрибонликни қадрларди. Ҳар қалай, кайфияти соз дамларнинг бирида уйда хотинига мулойимлик билан гап қотди: – Марфа, филдай аёлсан-у, миянг ишламайди-да. – Ҳи, нимага энди? – Нимагаки… Нимани хоҳлайсан ўзи? Сенга қолса, кечаю кундуз тикаверсам, давоми…