Ғулом Дастагир Панжширий – афғонистонлик шоир. КУРАШ ТАРОНАСИ Шер йигитлар элга ёр хизмат билан,Яшнагай мардум дили рағбат билан. Мард йигитлар тўлқини — мавжи замон,Ёвга қарши қўзғалур ғайрат билан, Қанча ҳушёр бўлса эл, юртдош улус,Дўст бўлурмиз шунча юрт, миллат билан. Халқ давоми…
Ридха Зили – тунислик шоир. 1943 йили туғилган. * * * Чақмоқ чаққанида агар ювош тортсангиз Вулқон портлашидан қучса ногаҳон даҳшат Тунги сокин уммон сизга ётдай туюлса Қалбингизга оқиб кирса вулқон лаваси Аччиқ севги шаробидан сархуш бўлсангиз Қушлар жону жаҳди давоми…
Мишигийн Цэдэндорж – мўғулистонлик шоир. МЕН ВА СЕНГА НЕ КЕРАК? Бургутга осмон керак, Ям-яшил ўтлоқ — отга, Бўз ерга сув-жон керак, Дўст керак одамзотга. Мен ва сенга не керак? Кўз бўлса тийрак бўлса, Туйғулар зийрак бўлса, Яна одам кўксида Меҳрли давоми…
Бу йигит бизнинг даврамизга кейинги бир-икки йил ичида қўшилди. Юртдошлик туйғусими ёки бир вақтлари туман газетасида ишлаганини ҳисобга олибми, кимдир уни даврамизга етаклаб келди. Бунгача мен уни бир-икки бор шаҳарда шахсий “Волга”сида юрганини кўрганман ва ошналарнинг биридан “Волга”ни ким олиб давоми…
Бу воқеага анча бўлди. Дам олиш кунларининг бирида “Дамас” машинамизга болаларни олиб, қишлоққа йўл олдик. Ерда қор бор эди.Қишлоқда яшайдиган кекса ота-онамизни зиёрат қилдик. Набираларини кўриб улар ғоятда хурсанд бўлишди. Эндигина туққан сигирнинг сут-қатиғидан мазза қилиб ичдик. Кейин қудамизникига ўтиб, давоми…
Шаҳарнинг энг катта магазинларидан бири.Тоға-жиян иккинчи қаватни айланиб юришибди. – Манави зўр экан,сизга тўғри кеп қолар? – Тоға жиянига жигар ранг камзул-шимни кўрсатди.– Ўзиям импортнийга ўхшайди. Абдимурод камзулнинг у ёқ бу ёғини ағдариб кўрди.Асл матодан тикилган, чет элники.Шунақасини анчадан бери давоми…
У мактабдан кеч қайтди. Ичкари уйда уст-бошини алмаштираётган эди, момоси чақириб қолди. – Самад, ҳов Самад! – Ҳов-в! – Довушинг ўчгир, тезроқ чиқсанг-чи. Самад шоша-пиша кийиниб чиқди. – Ҳа, нима дейсиз? Ҳовлида ипини узиб кетган бузоқ ўйноқлаб юрар, кампир уни давоми…
Гоҳи-гоҳида дам олиш кунлари зерикканда “дом”имиз ёнидаги чойхонага чиқиб тураман. Катта йўл ёқасидаги ариқ бўйида, баланд чинорлар тагида жойлашган бу “оромгоҳ” ҳамиша гавжум бўлади. Айниқса, ҳаво иссиқ ва дим кунлари шарқираб оқаётган ариқдаги сув тафтингни олиб, чой танангни яйратади.Чойхоначига бир давоми…
Ғулом Қодирович анча кеч уйғонди. Боши лўқиллаб оғрир, томоғи қуруқшаб қотиб қолганди. У оғзида аччиқ таъмни сезди. Ўрнидан турмоқчи бўлган эди, боши айланиб кетди ва гарданини яна ёстиққа қўйишга мажбур бўлди. Томоғи, кўкракларида сим-сим оғриқ бор эди. Ютинди, шунда ичи давоми…
Қаршидан Тошкентга қатнайдиган енгил машиналар бекатига келишимиз биланоқ бизни такси ҳайдовчилари ўраб олишди: “Тошкентгами?”, “Келинг, бензинли машина!”, “Бир киши керак, ҳозироқ жўнаймиз!”, “Айтган манзилингизга элтиб қўяман”, “Ўтиришингиз билан юрамиз. Нархини келиштирамиз!”. – Ҳой, биродарлар! – дедим қўлимни кўтариб, – бизнинг давоми…