Бир катта чорбоғда сичқон, қарға ва бақа яшар эдилар. Бир кун булар сичқоннинг раҳбарлигида тўпланиб, мажлис қилибдилар. Мажлисда сичқон иттифоқликнинг фойдаси ва якка-ёлғизликнинг зарари ҳақида сўзлаб, тушунтирибди. Айни мажлис қизиган пайтда бир кийик орқасидан овчи қувган ҳолда буларга қараб, ҳўнграб давоми…

Кунлардан бир кун дакан хўроз филнинг олдига келиб, қаттиқ қичқирибди: — Қу-қу-қу-қув! Фил ҳайрон бўлибди: “Мунча чиранади бу”, деб ўйлабди у. Хўроз ҳаммаёқни титиб, чўқиб, дон териб еяверибди, яна: — Қу-қу-қу, қув-в-в-в! — деб қичқираверибди. — Ким кўп овқат ейди, давоми…

Бир бор экан, бир йўқ экан, бўри баковул экан, тулки ясовул экан, қарға қақимчи экан, чумчуқ чақимчи экан, қирғовул қизил экан, думлари узун экан. Бир подшо бор экан. У подшо ов қилишни яхши кўрар экан. Унинг бутун умри овчилик билан давоми…

Қадим замонда бир чол билан кампир яшар экан. Уларнинг ўғли ҳам, қизи ҳам йўқ экан. Фақат мушуклари бор экан. Чол билан кампир мушукни кичкиналигидан — кўз очмасдан асраб олибдилар. Мушук улғайибди, юнглари ўсиб хурпайибди. Лекин у дайди бўлиб ёввойилашибди, қўни-қўшнисини давоми…

Бир куни лайлак тулкини зиёфатга чақирибди. Тулки лайлакникига келибди. Лайлак суюқ ош қилибди, кўзага қуйиб ўртага қўйибди. — Қани, тулкивой, овқатдан олинг, — деб тулкини овқатга таклиф қилибди. Тулкивой бўйнини чўзиб, роса уринибди. Барибир бўлмабди, оғзи ошга етмабди. Шунда тулки: давоми…

Тўқайда бир йиртқич шер бор эди. Ваҳшатда осмон шеридек қўрқмас эди. У болалари билан ўйнаб, завққа тўлганда, чумолилар унинг боласини талаб қийнарди. У ўзининг ажралмас бу бойлиги — фарзандини оғзига тишлаб асрар эди. Ўша тўқайда бир дуррож (каклик) ҳам бўлиб, давоми…

Товуқлар тулкининг устидан арз қилгани айиқнинг олдига боришибди. — Айиқ полвон, — дебди улар, — тулкивой дастидан бизга кун йўқ. Ҳар куни кечаси товуқларни қийратгани-қийратган. Ҳеч кимдан ҳайиқмайди. — Тулки-я… оббо муттаҳам-ей. Мен унинг жазосини бераман, — дебди айиқ. У давоми…

Кунлардан бир кун жиккаккина ола қуён шерикларига: — Бўридан қўрқмайман, тулкини бир пуфлаб осмонга учириб юбораман, — деб чиранибди. Ҳамма унинг мардлигига қойил қолиб, ёқа ушлаб турганда, бирдан бўри келиб қолибди. — Ҳап! — деб қуёнларга ташланибди. Ола қуён ўзини давоми…

Бир бор экан, бир йўқ экан, қадим замонда бир кампир бўлган экан. Унинг саккизта эчкиси бор экан. Кампир ҳар куни ухлагани ухлаган экан. Эчкилари қурт-қурт ўт-ўлан чайнагани чайнаган экан. Кунлардан бир куни кампирнинг эчкисига бир очкўз бўри илашиб қолибди. Бир давоми…

Бор экан-да, йўқ экан, оч экан-да, тўқ экан. Қадим замонда шу гўзал Нанай томонда бир чол-у кампир бор экан. Булар бахт учун туғилган экан. Аммо чоли тушмагур анқовроқ экан. Кунлардан бирида кампир чолга ўтин олиб келишни буюрибди ва қўлига ўроқ давоми…