Дeҳқон билан тулки

Деҳқон чол билан кампир бор экан. Деҳқон ҳар куни қўш ҳайдаш учун кетар экан. Унга кампири ҳар куни бир идишда сут ва иккита нон бериб юборар экан. Деҳқон бу нарсаларни тутнинг тагига қўйиб, ўзи қуш ҳайдар экан. Кунлардан бир куни давоми…

Синчалак

Бор экан-да, йўқ экан, оч экан-да, тўқ экан, бир синчалак бўлган экан. У синчалак чўлда юриб, оёғига тикан кириб кетибди. Унга алам қилиб, туя олдига бориб: — Оёғимдан тиканимни олиб қўй, — дебди. Туя: — Бор-ей, — дебди. Синчалак: — давоми…

Тилла тухум туғадиган товуқ

Бир чол билан кампир бор экан. Уларнинг бор-йўғи битта хўрози, битта макиёни бор экан. Бир куни товуғи битта тухум туғибди. Бу тухумни чақиб, бир овқат қилиб еяйлик, деб чол уни ерга урса ёрилмабди, тошга урса ёрилмабди. Ҳеч ёриб болмабди. Охири давоми…

Мушук

Бир кампир шокосага ош қуйиб, «ўғлим келса ичади», деб токчага қўйган экан. Унинг бир мушуги бор экан, у ошни ичиб турган экан. Кампир мушукни “пишт”, дебди. Мушукнинг тумшуғи шокосага тегиб, ағдарилиб синибди. Кампир эшикни бекитиб олиб, мушукни ураверибди, эшикни очибди, давоми…

Мақтанчоқ ғоз

Бир мақтанчоқ ғоз бор экан. У ғоз ҳар куни одамлар олдига келиб, мақтанаверар экан. Бир куни яна мақтаниб: — Мен осмонда учаман, сувда сузаман, ерда чопаман, — дебди. Бир доно одам келиб ғоздан: — Осмонда учганингда сен бургутдек уча оласанми? давоми…

Фақирнинг эчкиси

Ўтган замонда бир фақир одам бор экан. Унинг хотини ҳам бор экан. Буларнинг бисотида битта эчкиси бор экан. Фақир эчкига ҳар куни бир сиқим қуруқ хашак берар экан, холос. Фақирнинг хотини бир сиқим хашакни бериб, елинларига муштлаб-муштлаб, кунига бир коса давоми…

Сeркабобонинг ҳийласи

Бор эди-ю, йўқ эди, оч эди-ю тўқ эди. Қадимги замонда қари бир серкабобо бор эди. Унинг ўғил-қизлари, невара-чеваралари мингдан ошиқ эди. У тоғ этагидаги кенг яйловда ўйнаб-кулиб, тинчгина яшар эдилар. Кунлардан бир куни бир оч бўри буларнинг дарагини эшитиб, келди. давоми…

Хуршид Дўстмуҳаммад. Ақлли кулги ёхуд кулгили ақл

Касалдан турган бемор ўзини шифокор ҳисоблайди. * * * Бир донодан бир доно етишгунича, юз нодондан минг нодон урчиб улгуради. * * * Ҳозирги замон қарғалари пишлоқни еб бўлгачгина тулки билан гаплашади. * * * Кўп нарсани билсанг қариб қоласан, давоми…

Баҳодир Карим. «Ўткан кунлар»га қайтиб…

Орадан йиллар ўтгани сари Абдулла Қодирийдек фавқулодда истеъдод эгасининг бетакрор поэтик тафаккур меваси бўлган «Ўткан кунлар»дек биринчи ўзбек романининг қадр топаётгани сир эмас. Роман таҳлил ва талқинлари махсус қодирийшунослик соҳасини ташкил этади. Айни чоғда, асар майдонга келган давр, романнинг журнал давоми…

Хуршид Дўстмуҳаммад. Давр, Мафкура, Шахс (1989)

I Инсон ички дунёсининг Қалъаси бўлмиш «мен» тинимсиз шаклланиб, юксалиб, бойиб ва вазият тақозосига кўра емирилиб туради. Бундай жараёнларнинг тез ё суст кечиши кўп омилларга боғлиқ. Жамият «мен»ида шиддатли ўзгаришлар юз бераётган — бир-биридан чигал муаммолар кўндаланг бўлаётган, хилма-хил янгиликлар давоми…