Abdulla Oripov. So‘z sehri (1992)

Mana, bir necha o‘n yillardirki, biz dilbar bir she’riyatning muattar havosidan bahramand bo‘lib kelayotirmiz. Bu — Erkin Vohidov she’riyatidir. Ona tilimizning ipakdek mayin, kamalaqdek rang-barang shamoyili, g‘oyat nozik lutf, beozor qochirimlar, goh hazin, goh samimiy tabassum uyg‘otuvchi tashbehlar, o‘tkir xulosalar davomi…

Matluba Dehqon qizi. Gul so‘qmoqlar (esse-qissa)

Tiriklik chog‘i aytolganim so‘z…Meni ham ming yillar qilar hikoya. G‘afur G‘ulom.  Sochilib yotibdi tuyg‘ular,  Ko‘nglimning bog‘lari parishon, Qay yaproq xazonga yuz tutar, Demak, kuz, oltindan bir nishon. Men seni izlayman Oltin gul, Bir umr, bir umr izladim. Zarrasin topsam ham mayli, deb, Armonning ichinda bo‘zladim. Ko‘nglimga yaqinroq davomi…

Abdulla Oripov. Ehtiyoj farzandi (1977)

Pushkinning zamondoshi Gnedich: «Shoirlar barmoqlarini so‘rib tamaddi qiluvchi ayiqlarga o‘xshaydilar», degan ekan. O‘ylab qarasangiz bu gap shoirlik ishining tabiatiga anchayin mos keladi. Negaki, she’r yozib turgan shoir o‘sha daqiqada faqat she’r zavqi bilan yashaydi. Uning yaratayotgan asari boshqalar uchun balki davomi…