Кунлардан бир куни бир тулки овга чиқибди. У бирор жойдан ўлжа топа олмабди. Тулки хафа бўлиб қайтаётганда ерда битта конфет ётганмиш. Севинганидан конфетни еб, қоғозини пешонасига ёпиштириб олибди. Шундан сўнг бир тўда тулкиларнинг олдига бориб дебди: — Эй биродарлар, энди давоми…

Бор экан, йўқ экан, бурунги замонларда бир қарға билан кунжут бор экан. Булар иккаласи бир-бири билан жуда дўст экан. Кунларнинг бирида қарға ҳеч қаердан овқат топа олмасдан жуда оч қолибди. Қарға: “Энди овқатни қай ердан топаман”, деб ўйлаб турган вақтида давоми…

Бир куни бир шоқол бўёқчининг бўёқли кўзачасига тушиб қолиб, ундан зўрға чиқиб олибди. Қараса, ҳаммаёги кўм-кўк бўлиб қолган эмиш. Буни шоқоллар кўриб: — Ҳай, сен нега бунақасан? — дебдилар. Шоқол: — Худо мени сизларга бошлиқ бўлиш учун шундай қилиб қўйган, давоми…

Қиш кунларининг бирида она тулкининг қорни оч қолибди. У кўп юриб овқат қидирибди. Охир бир кичкина жўжани ушлаб олибди. Жўжа ўзича ўйлабди. “Бир уриниб кўрай, қутулсам, қутулганим, бўлмаса нима бўлса кўрарман”, деб тулкини алдай бошлабди. — Эй ҳайвонлар маликаси, биламан, давоми…

Бир бор экан, бир йўқ экан, бўри баковул экан, тулки ясовул экан, ғоз карнайчи экан, мусича сурнайчи экан, қарға қақимчи экан, чумчуқ чақимчи экан, қирғовул қизил экан, думлари узун экан. Эски замонда бир подшо бор экан, давлати бисёр экан, тож-у давоми…

Бир бор экан, бир йўқ экан, қадим-қадим замонларда, узоқ бир ерда жуда катта ва баланд тоғ бўлиб, унинг теварак-атрофи адирликдан иборат экан. Бир кун шу тоғнинг баланд чўққисига бир кийик ин қўйиб, уч болалик бўлибди. У ўз болаларини боқиш учун давоми…

Бир эшак меҳнат қилавериб қийналибди. У: “Хўжайиндан қочиб қутулмасам бўлмайди. У мени ўлгунимча қийнайди”, — деб уйдан чиқиб қочиб кетибди. Эшак йўлда кетаётса, бир қўй учрабди. Қўй: — Қаерга кетяпсан? — дебди. Эшак: — Чўлга, — дебди. Қўй: — Мен давоми…

Бир куни айиқ подачини емоқчи болибди. Шу пайт келган тулки воқеани билиб, ўрганган найрангини ишга солмоқчи бўлибди. Узоқдан чанг кўтарилибди. Айиқ: — У қандай чанг, нима бўлди? — дебди. Тулки: — Подшоҳнинг қизи, касал экан, унга дори учун сариқ айиқнинг давоми…

Бир мерган тоғда ов овлаб юрган экан. Бир вақт у бир томондан арслоннинг ўкирганини эшитиб қолибди. Шу маҳал тоғдаги ҳамма ҳайвонлар жим бўлиб яширинибди. Ҳатто бир қуш ҳам чурқ этмай қолибди. Арслоннинг овози бўлса яқинлаб келаётгандай бўлаверибди. Мерган бир дарахтнинг давоми…

Тулки билан каклик сичқонларни тутиш учун ўт-ўлан ёқмоқчи бўлишибди. Каклик тулкига: — Сен анави ўт-ўланларнинг орасига яшириниб ўтир, мен бир бошдан ёқа бошлайман, — дебди. Тулки ўтлар орасидан чуқур топиб, тушиб ўтирибди. Каклик ўтларни ёндириб бўлибди-да: — Тулки, қайдасан? Ёниб давоми…