Sanjar Tursunov 1986 yilda Surxondaryo viloyatining Sariosiyo tumani Sangardak qishlog‘ida tug‘ilgan. O‘zbekiston Davlat sanat va madaniyat institutining jurnalistika bo‘limini bitirgan. Ayni paytda “O‘zbekiston adabiyoti va san’ati” gazetasida xizmat qilmoqda.
U hozir tirik bo‘lsa-yu, lekin ko‘zlari ko‘rmay qolgan, kimdir o‘qib berayotgan yoki qulog‘i eshitmayotgan-u, boshqa bir kimdir harakatlar bilan tushuntirayotgan yo hammasidan benasib – bu dunyodan o‘tib ketgan, tiriklik daryosi qurib, hayot bog‘i vayron bo‘lgan esa-da – baribir ich-ichimdan, u davomi…
Tushda yetkandek erurman sarvi hurizodima, Ko‘r, yomon tole’ki, ul ham yaxshi kelmas yodima. Sog‘inurmankim, topilmas bir ko‘ngul olamda shod, Shodlig‘ hargiz chu yetmas xotiri noshodima. Qoshlari yoydek, ko‘zlari qop-qora bir qiz maroq bilan o‘qidi. Zalda gulduros qarsak yangradi. Qiz biroz davomi…
Ulkan daryolar ham kichkina irmoqdan boshlanib, irmoqlar esa qordan oziq oladi. Daraxt ko‘kka intiladi. Biroq, pishgan mevasini yerga tup etib to‘kadi. Archalar ming yildan buyon shamol bilan tillashadi. Huv, yelkasini osmonga tirab turgan tog‘lar kunduzi quyoshni, kechasi oy-u yulduzlarni yelkasiga davomi…
— Umri bilan bergan bo‘lsin!— Halvomi? Qanday yaxshi. Men sizga aytsam, qiz bola otasiga ja mehribon bo‘ladi-da. To‘g‘ri, men buni bilmayman. O‘g‘illarim belimga mador bo‘ladi desam, sindirib tashlashyapti, bachchag‘arlar.— O‘g‘il bo‘lsa yaxshi bo‘lardi!— E-e, o‘g‘ilmi, qizmi berganiga shukur. Shu va davomi…
Saratonning sariq chillasida sarg‘ayib, kaftdek soyaga, bir qultum zilol suvga tashna bo‘lib bir kishi yo‘l bosardi. Yo‘l tugamaydigandek, osmonga tikiladi. Qush uchib o‘tarmikin? Qush… ha, qush bor joyda suv bo‘ladi. Uning qalbini shu ojizgina istak, milt etgan shu’la, bir qatimgina davomi…
Hayotning topishmog‘ini har kim o‘zicha yechadi. Yer yuzida qancha odam bo‘lsa, shuncha hayot va shunga yarasha hikmati bor. Bobom bir so‘zni ko‘p aytardi: Ot mingan ham yo‘l so‘raydimi?… Bir safar, unda bola edik, momom men bilan amakimning o‘g‘lini yoniga chaqirib davomi…
Bahorning birinchi kunidanoq qalbimni aziz bir insonning siymosi qamrab olayotganini his qilaman. Xotiramda uning bor qiyofasi namoyon bo‘ladi. Shovqinli shaharu tashvishlarni bir chetga surib o‘sha qadrdon, men sog‘ingandan ko‘proq meni sog‘inadigan inson qoshiga ketgim keladi. Uni tushlarimda ko‘raman. Qizig‘i hamisha davomi…
Bu tun odatdagidan boshqacharoq bo‘ldi. Chigirtka chiyillamas, qurbaqa “sayramas”, shamollar ham qayoqqadir g‘oyib bo‘lgandi. Butun koinot o‘zidamas. Oy juda olis, yulduzlar yaqin-yaqin bo‘lib qolgandi. Daraxtlar tepadan pastga qarab o‘sadigandek. Hatto uy jihozlari ham o‘rnidamas. Xontaxta o‘rnida televizor, muzlatkich o‘rnida gaz. davomi…
Bugun xizmatga kelganimga ellik ikki kun bo‘ldi. Adashmasam, bu yettinchi maktubim. Hisoblab ko‘rsam, senga har hafta bitta maktub bitibman. Ba’zan hazilkash o‘rtoqlarim:— Qiziqsan-a, bir yil ko‘z ochib yumguncha o‘tib ketadi. Nega endi maktub yozaverasan? Xat yozish urf emas-ku… — deyishadi.Balki davomi…
Tahririyat eshigidan kirishim bilan kotiba oldimga yugurib keldi.– Sizga xat bor. Bir yigit tashlab ketdi. Qiziq, kim bo‘ldi ekan? Nega aynan xat? Telefon qilsa ham bo‘lardi-ku. Yo biror do‘stim hazillashdimi? Goho, hamsaboq do‘stlar bir-birimizning ishxonamizga shu taxlit maktub yo‘llab hazillashib davomi…