Агиналду Бриту Фонсека (Aguinaldo Brito Fonseca; 20 сентябрь 1922, Минделу, Сан Висенте ороли — 24 январь 2014) — Кабо-Верде шоири. Португал тилида ижод қилган. 1945 йили мамлакатидаги иқтисодий қийинчиликлар сабаб Лиссабонга кўчиб келган. Илк шеърлари ХХ асрнинг 40-йилларида чоп этилган. 1951 йили илк тўплами “Горизонт чизиғи” номи билан нашр этилган.

МЕҲНАТ ТАҚСИМОТИ

Дунёмизни бино қилмоқни
Ўйлаб қўйдик сен ва мен.
Тош ва сув ташидинг сен, оҳак қординг,
Мен нарида турдим, ишингни кўриб:
— Чиройли бино бўлади!..
Мен кирдим,
Синчиклаб кузатдим барин,
Хурсанд бўлиб жилмайиб қўйдим:
— Яхши бино бўлади!..
Сен лом билан қурдинг, бел билан қурдинг,
Сен очдинг атрофда ҳамма йўлларни,
Четларига дарахтлар экдинг,
Қўлинг чақа бўлди бу огир пшда,
Оёғинг қонади, ёрилиб кетди…
Мен у чоқда, билсанг, машина миниб
Сен кўрган йўллардан ғизиллаб ўтдим,
Сен эккан дарахтнинг едим мевасин:
— Нақадар яхши-ю, нақадар гўзал!
Ер чопдинг ва ерга уруғ сочдинг сен,
Манглай теринг билан суғординг уни.
Ҳосилни кўрганда қойил қолдим мен:
— Тўқлик!
Сен кетмонни қўйиб бир дақиқага
Пешонангдан терингни артдинг,
Иш ҳақингни кўриб қичқирдинг:
— Очлик!
Сен ва мен дунёмизни қурмоқчи эдик…
Бироқ меҳнат тамом бўлганда
Эшикни тарс ёпиб кириб кетдим мен,
Остона ортида қолиб кетдинг сен.

УМИДИМНИНГ УЗОҚ ЙЎЛИДА

Юзгинамни шамолга тираб,
Умидимнинг узоқ йўлида
Кетмоқдаман… Қадамим каби
Тепар қайноқ юрагим.
Кетмоқдаман қуруқ қўл билан,
Кетмоқдаман қуруқ лаб билан
Умидимнинг узоқ йўлида
Бор-йўғимни йўқотиб, не кўринса йиғиб.
Кунлар, ойлар ва йилларимни
Сочиб кетдим, аямадим ҳеч
Умидимнинг узоқ йўлида.
Кулиб қарар менга кўпчилик:
— Бахтсиз йигит, қайга борасан?
Жилмайишинг доим не учун?
Узоқларда сени не кутар?
Тўкилар, тўкилар япроқлар…
Увиллар ёввойи шамоллар
саҳройи кенгликларда…
Мен йўлдаман, йўлдаман ҳамон…
Дукуллар, дукуллар, дукуллар
Менинг қайноқ юраккинам
Умидимнинг узоқ йўлида!

Миразиз Аъзам таржималари