Абдулҳамид Самад. От кетиб борарди… (ҳикоя)

Йигит от ишқибози, отлари сон-саноқсиз эди. Лекин шунча отнинг ичида бодом гул рангли отига кўнгил қўйган, уни хотини, болалари, ёру дўстлари сингари яхши кўрарди. У жонивор йигитнинг энг яхши йўлдоши эди-да. Агар бирон кун ўша отига минмасдан, кўчада яёв юриб давоми…

Абдулҳамид Самад. Қанийди… (ҳикоя)

… – Агар ҳаёт бўлганида эди, кафтимда кўтариб юрардим, – кейинги кунларда Сафол одамлар орасига қўшилди дегунча у гапни такрорлайдиган бўлиб қолганди. Шундай дерди-да, маҳзун, ҳорғин, ёшланган кўзларини оёғи тагига тикканча ўзича ғўлдирарди. – Лекин қўлдан кетди… Эҳ, агар у давоми…


Мақолалар мундарижаси