Энг қийини – бирон нарсага ўзингни ишонтириш.
Энг ёмони – алданиш.

* * *

Мен ўзимни аввал аяб, “яхши кўриб” таҳрир қилардим. Ҳар бир воқеа, сўз ўйини “қадрдон” туюларди. Кейин “шафқатсизлашдим”. Буни Эркин Аъзамдан ўргандим.

* * *

Йирик асар учун тўқима образ жуда зарур. Айниқса, тарихий асарда. У бош қаҳрамоннинг образини тўлақонли чизиб беришда асқатади. Фақат тўқима образларни унга муносиб қилиб ярата олиш керак.

* * *

Севимли бўлмоқ учун севиш керак.

* * *

Ўзбек танқидчилари юлдузларга ўхшашади – фақат тунда кўринишади. Яна кулиб боққанларгагина жимирлайдилар.

* * *

Ҳар бир давр ёзувчиси, шоири Сўз(лар)нинг янги жилваларини кашф этиши керак. Агар кашф этмас экан, тил бойимайди. Шунинг учун ёзувчининг зиммасида улкан масъулият туради. Ахир, тилсиз миллат ҳам йўқ.

* * *

Ёзувчи ҳаммани бошқаради, дунёни бошқаради – худди қаҳрамонлари каби. Шунинг учун ҳам уни ҳурмат қилиш керак.

* * *

Адабиёт – нажот. Нега? Чунки у ўз мазмун-моҳияти, сўздан иборатлиги билан инсониятнинг Тангрига илтижоси, тазаррусига ўхшайди.
Тавба-тазарру эса ишончли нажотдир.

* * *

Зўрмисан, ҳукм айтишни рақибингга бер!

* * *

Бу дунё бахт ишлаб чиқарувчи корхона эмас.

* * *

Инсон ҳеч қачон мутлақ адолатли бўлолмайди. Мутлақ адолат Худода. Одам ҳамиша бирёқламаликка маҳкум.

* * *

Аслида ёзгинг келса-ю ёзолмасанг – бу ҳақиқий ёзувчининг кўйи.

* * *

Китоб – вақт мундарижаси.

* * *

Буюк ёзувчилар буюк ёлғизлардир.
Тафаккур билан яшагувчи инсон борки, ёлғизликка маҳкум. Чунки дунёнинг, ҳаётнинг моҳиятини англаб боргани сари одамлардан ажрала бошлайди.

* * *

Бу оламда биргина ҳақиқат бор – бу ҳаётнинг ўзи. Қолган нарсалар унинг унсурларидир.

* * *

Энг аввало, адабиёт ҳар қандай халқнинг маънавий ва тафаккурий салоҳиятини белгилайди. Адабиёти буюк халқ чиндан ҳам буюк ва қудратлидир. Бошқа барча санъатлар адабиёт теварагида, унинг асосида шаклланади, ривожланади.