Сафар Кокилов. Бўтагинам (ҳажвия)
Дермантинли эшикни оҳиста чертиб, ичкарига бош суқдим:– Мумкинми?Тўрда ниманидир ўқиб ўтирган чўққисоқол, кўзойнакли, тақирбош ғўлабирдай одам менга томонга қарамасдан.– Келинг, бўтам, келинг, – деди.Кирдим. У менга кузойнак остидан узоқ тикилди:– Хўш хизмат, бўтам?– Домла, мен бир китоб чиқармоқчи эдим. Учрашганларим давоми…