Автобус лиқ тўла одам. Шулардан бири автобусга янглишиб чиқиб қолганга ўхшайди. Аслида у «Тез ёрдам» машинасига муҳтож кўринади. Боёқишнинг чап қўли бўйнига латта билан осиб қўйилган, боши чандиб ташланган. Бир кўзи моматалоқ бўлиб шишиб кетибди, иккинчиси эса қонталаш. Қўлидаги ҳассаси давоми…
Менинг азиз бир дўстим бор. Нима ҳақда ёзишимни билмай, бир куни ишхонада хуноб бўлиб ўтирган эдим, бир одам кириб келди. Кирди-ю, югуриб олдимга келиб, пешанамдан чўлпиллатиб бир ўпди. — Қойилман, мард йигит экансан! — дея ҳайқирди у. Мардлигим ўзимга ҳам давоми…
Маҳаллада дув-дув гап: — Нима дейсан, томга жинни чиқибди! Томга жинни чиқибди! Томга чиқиб олган жиннини томоша қилиш учун кўчага халойиқ тўпланди. Бу хабарни эшитиб олдинига бўлимдан, орқасидан юқори бошқармадан полициячилар етиб келди. Уларнинг кетидан ҳовлиққанича ўт ўчирувчилар ҳам келиб давоми…
Банк дегани зап роҳатижон нарса-да: уй-жой дейсанми, пул, ютуқ, маош дейсанми — ҳаммаси шундан чиқади. Бас, шундоқ бўлгандан кейин рўзғорда юз лира қоқиштиргин-да, дарров обориб банкка қўй. Омадинг келмай, пулингга ютуқ чиқмай қолиши ҳам мумкин, мабодо шундоқ бўлганда ҳам сендан давоми…
— Китобларингизга қойилман! Аввалига ёзувчи биродарларимга ўхшаб бу мақтов учун ташаккур билдирмоқчи бўлдиму, кейин фикримдан қайтдим. — Бундан ҳам яхшироқ ёзишим мумкин эди-ю, лекин шароитнинг мазаси йўқ-да, — деб қўя қолдим. — Ия, нега? — сўраб қолди у. — Нега давоми…
Бу хотиннинг сочи кўкимтир рангга бўялган бўлса ҳам, пешонасига осилиб тушган уч тутами оқиш кўринарди. Кўзидан оққан ёш бетидаги бўёғини чаплаштириб юборган. Ич кўйлагининг боғичи японча кўйлакнинг чап елкасидан осилиб тушган. У шу алфозда ҳовлиқиб полиция бўлимига кириб келди: — давоми…
Ҳамма менга: — Бўлди энди, бошингни иккита қилиб қўймасак бўлмайди! — дейдиган бўлиб қолди. Аслида ўзимнинг ҳам ниятим шу, лекин кўнглимга ёқадиган қизни тополмай турибман. — Битта жуда одобли қиз бор! — дея бир қизни таърифлаб қолишди. Билиб турибман, гап давоми…
Давид Шайнерт (David Scheinert; 29 май 1916, Ченстохова, Польша — 24 август 1996, Кукельберг, Бельгия) — бельгиялик шоир, носир, драматург; француз тилида ижод қилган. Адибнинг “Нур ҳам куйлади” (1954), “Борлиққа дўнган” (1956), “Мен нафас олгандек” (1960), “Ўн тиканга бир атиргул” давоми…
Рейна Мариа Родригес (Reina María Rodriguez) замонавий Куба шеъриятининг таниқли вакилларидан бири. Гавана университетининг филология факультетини тугатган. Шоиранинг “Мен билан яшайдиган одамлар” (1978), “Аёл бедорлиги” (1980), “Поэмалар” (1995), “Сени қуш деб ўйлайман” (2003), “Вақтнинг тин олиши” (2006) ва бошқа китоблари давоми…
Миям бир оз дам ола қолсин, деган мақсадда поездга ўзим билан газета ҳам, китоб ҳам олиб чиқмадим. Ниятим — купедаги ҳамроҳлар билан отамлашиб кетиш. Гоҳ пирдан, гоҳ муриддан деганларидек, навбатма-навбат шакаргуфторлик қилиб кетамиз, қизиқ-қизиқ воқеалардан айтишиб, манзилга етиб қолганимизни ҳам давоми…