Бир бор экан, бир йўқ экан, қадим замонда қуён билан йўлбарс яшаган экан. Улар бир-бирлари билан жуда иноқ эканлар. Кунлардан бир кун улар суҳбатлашибдилар. Қуён йўлбарсга: — Сен ўрмондаги ҳамма ҳайвонларнинг энг кучлисисан, — дебди. Йўлбарс қуёнга: — Жуда эзмасан, давоми…

Бор экан, йўқ экан, оч экан, тўқ экан, бўри баковул экан, тулки ясовул экан, қарға қақимчи экан, ҳакка ҳакимчи экан, чумчуқ чақимчи экан. Аввалги замонда бир ғорда маймун болалари билан яшар экан. Шу ғор ёнида тўтиқуш ҳам ўз болалари билан давоми…

Бир бор экан, бир йўқ экан, бир ўрмонда бир шер яшар экан. У шундай паҳлавон эканки, ҳатто уни кишилар таърифлашга ожизлик қилар эканлар. Ундан ҳамма қўрқар экан. Шунинг учун ҳам ўрмондаги барча ҳайвонлар, барча жониворлар йиғилиб, маслаҳат қилишибди, шерни ўзларига давоми…

Бир бор экан, бир йўқ экан. Қадим замонда бир жодугар кампир бўлган экан. Жодугар кампирдан озор чекмаган киши қолмаган экан. Ҳатто у экин-тикинларни ҳам пайҳон қилар экан. Одамларни ўғирлаб кетиб, қонини сўриб, ўлдириб юборар экан. Ана шу жодугардан озор чеккан давоми…

Бир бор экан, бир йўқ экан, қадим замонда қуёшчиқар томонда тошбақа, сичқон ва тулки бўлган экан. Учови дўст тутинишиб арпа, буғдой экмоқчи боиишибди. Адирга чиқиб, ер ҳайдаб экин экибдилар. Арпа, буғдой етилгандан сўнг ўришга тайёргарлик кўрибдилар. Тошбақа билан сичқон қўлларига давоми…

Бир куни ичак билан пуфак баҳслашибди. Пуфак: — Ичак-ичак, мен сени ейман, — дебди. — Йўқ, мени еёлмайсан, — дебди ичак. Пуфак ичакни еб қўйибди. Пуфак нарироқ борса, бир хўроз учрабди. — Хўроз, хўроз, мен сени ейман, — дебди. — давоми…

Бир бор экан, бир йўқ экан, бир замонда бир Сичқонсуловой ўтган экан. Унинг бир ўғли билан бир эчкиси бор экан. Бир куни ўғлининг ўртоқлари, юр, ўт терамиз, деб айтишиб келишибди. Сичқонсуловой ўғлига: — Бор, сен ҳам ўртоқларинг билан ўт териб давоми…

Бир катта чорбоғда сичқон, қарға ва бақа яшар эдилар. Бир кун булар сичқоннинг раҳбарлигида тўпланиб, мажлис қилибдилар. Мажлисда сичқон иттифоқликнинг фойдаси ва якка-ёлғизликнинг зарари ҳақида сўзлаб, тушунтирибди. Айни мажлис қизиган пайтда бир кийик орқасидан овчи қувган ҳолда буларга қараб, ҳўнграб давоми…

Кунлардан бир кун дакан хўроз филнинг олдига келиб, қаттиқ қичқирибди: — Қу-қу-қу-қув! Фил ҳайрон бўлибди: “Мунча чиранади бу”, деб ўйлабди у. Хўроз ҳаммаёқни титиб, чўқиб, дон териб еяверибди, яна: — Қу-қу-қу, қув-в-в-в! — деб қичқираверибди. — Ким кўп овқат ейди, давоми…

Бир бор экан, бир йўқ экан, бўри баковул экан, тулки ясовул экан, қарға қақимчи экан, чумчуқ чақимчи экан, қирғовул қизил экан, думлари узун экан. Бир подшо бор экан. У подшо ов қилишни яхши кўрар экан. Унинг бутун умри овчилик билан давоми…