Ҳаким Назир (Назаров Ҳаким Назирович) 1915 йил 15 октябрда Тошкент шаҳрида туғилган. Ўзбекистон халқ ёзувчиси (1984). Тошкент кечки педагогика институтини (1941) ва Москва Олий адабиёт курсини тугатган (1956). Илк ҳикоялар тўплами — «Қишлоқдаги жиянларим» (1948). «Кўкорол чироқлари» (1954; қайта ишлангани — «Сўнмас чироқлар», 1958), «Сув гадоси…» (1962), «Ёнар дарё» (1965), «Кўктерак шабадаси» (1968), «Кенжатой» (1976), «Тоҳир — Зуҳра қиссаси» (1985), «Дадамни топиб беринглар» (1991), «Оқ фотиҳа ёки болалик саргузаштларим» (1995), «Нажот» (2005) каби қиссалар, «Чиранма ғоз — ҳунаринг оз» песаси, очерклар, ҳикоя ва мақолалар муаллифи. «Лочин қанотлари» романида (1973) Иккинчи жаҳон уруши даври воқеалари акс этган.А. Гайдар, П. Павленко, Л. Кассил («Черемиш — қаҳрамоннинг укаси», қисса), В. Катаев («Полк ўғли», қисса) ва бошқаларнинг асарларини ўзбек тилига таржима қилган.Ҳамза номидаги Ўзбекистон Давлат мукофоти лауреати (1981). «Эл-юрт хурмати» ордени билан мукофотланган (2000). Ҳаким Назир 2008 йил 15 май куни вафот этган.