Эркин Самандар 1935 йил 22 мартда Хоразм вилоятининг Хива туманида туғилган. Ўзбекистонда хизмат кўрсатган журналист (1989). Хоразм педагогика иститутининг ўзбек тили ва адабиёти факултетини тугатган (1957). Биринчи китоби — «Аму жилолари» (1966). «Дарёсини йўқотган қирғоқ» (1989), «Тангри қудуғи» (1996), «Жалолиддин Мангуберди» (1999), «Султон Жалолиддин» ва бошқа романлари нашр этилган. Тарихий мавзуларда бир қанча саҳна асарлари ҳам ёзган («Жавоҳир», 1980; «Башорат», 1994; «Арабмуҳаммад Баҳодирхон», 2002). «Паҳлавон Муҳаммад Пирёрвалий» (1995), «Суянч» (1996), «Минг отлилар диёри» (2003) сингари қисса ва бадиалари ҳам бор.
Гўё Энахон аяни катга кимдир михлаб ташлаган. Ўрнидан туриши уёқда турсин, ёнбошига ағдарилиши амримаҳол. Мана, ҳозир у ўнг томонига ўгирилмоқчи, чунки чалқанча ётаверишдан елка ва беллари тарашадай қотиб қолган. Лекин ўша “мих” қўйиб юбормаяпти. Қандай бўлмасин, у ёнбошлаб ётиши керак, давоми…
Уни аввал тушида кўрди Сабоҳат. Қизилқоя тепасида у лов-лов ёниб турарди. Уфқдан энди бош кўтарган қуёш нурларида барглари чўмилаётгандай эди. Қуёшданми ёки ўзи шундайми, улар қип-қизил. Йирик-йирик. Бўйлари ҳам антиқа. Сарвгулдан-да баланд. Шохалари бўлдамли. Орасида булбул чаҳ-чаҳ сайрайди.Ё, тавба, дейди давоми…
Шайхнинг кароматлари Жўжи қулоғига чалинган, ҳали Урганжга юриш бошламасидан олдиноқ унинг сеҳрларидан хабар топган эди. Дарёни терс оқизармиш, девларни жиловлай олармиш, ўзганинг қўлидаги ёпиғ китобни бетма-бет ўқирмиш қабилидаги гапларни авом тарқатган деб бирда ишонса, бирда ишонмас, аммо буюк Ҳоқоннинг ман-ман давоми…