Таниқчи ҳажвчи, шоир ва ёзувчи Абдураззоқ Обрўй 1956-йили Самарқанд вилоятининг Пастдарғом туманида туғилган.1985-йили Москва давлат университетининг журналистика факултетини битирган.Ўзбекистон Миллий ахборот агентлигида, “Муштум” журналида, “Ватанпарвар” газетасида хизмат қилган. Нафақадаги подколковник.У “Ўзбекистонда хизмат кўрсатган журналист” унвонини олган. Ўзбекистон Ёзувчилар уюшмаси аъзоси.Абдураззоқ Обрўйнинг “Хўплам-тўплам”, “Ҳуринг-ҳиринг”, “Тухумнинг қудрати”, “Аёлнинг қулоғи”, “Рухсат беринг шЪер ўқийман”, “Сен авайла, асра Ўзбекистонни” китоблари нашр этилган.
Ким агар хотиндан ақлли маслаҳат чиқмайди, деса, бекорларни айтибди. Баъзан-баъзан хотиннинг гапига ҳам кириб туриш керак. Ўзимдан қиёс.— Дадаси, — деди бир кун хотин, — ҳозир ҳамма пул киракашларда. Битта машина олмасангиз, биримиз икки бўлмайди.— Тўғри айтасан, — дедим мен давоми…
Эрталаб Сотти Салимович ишга отланаркан, хотинига:— Шляпамни буёққа бер, — деди.Хотини шляпани узатаркан чимрилди.— Бозордаги нарх-наводан ҳам хабар олинг, қандай экан?— Унда, дўппини ҳам буёққа бер.— Ўғлингизни жисмоний тарбия ўқитувчиси чақиртирган экан. Бирров мактабга ҳам кириб ўтинг…— Ҳм-м, яхши. Амриқодан давоми…
Автобусгами, трамвайгами, метрогами чиқиб олсам бас, кўзим тўрт бўлиб, бўш жой қидираман. Албатта ўтириб олишим керак. Бўлмаса иш чатоқ. Кимдир оёғимни босади, кимдир тирсагини қорнимга тирайди, кимдир туртиб юборади. Хуллас, йўл азоби — гўр азоби. Ўтириб олгач, кўнглим жойига тушади. давоми…