Абулфазл Убайдуллоҳ ибн Аҳмад Меколий – Ўрта осиёлик арабнавис шоир
1
Пок муҳаббатга сахий оҳу бу он
Менга этмиш дарди ҳижрон армуғон.
У ҳижоб бирлан бўлур ғойиб, нетай,
Бўлса ҳамхонам, этар бағримни қон.
У менинг руҳим, бу хил ғойиб бўлиш
Руҳ учун инкор этилмас ҳеч қачон.
2
Мени ўз васлидан маҳбуба даф этди,
Кўзимдан уйқуни бу дард ялаб кетди.
Сочилди ёшларим дур мисли сўнгсиз,
Бу ҳол охир қовоғимни садаф этди.
3
Бизга ижод этди бул кун навбаҳор,
Марварид ичра ақиқдек лолазор.
Шодадан боққан шақойиқ гуллари
Хол безатган қиз юзидек бeғyбop.
4
Менга хушбўй бир бинафша эт ато,
Қалбга шодлик айласин бахш бехато.
Қисқа умримнинг давомли бўлмоғин
Эт хабар, деб, унга қилдим илтижо.
Ҳусниддин Шарипов таржимаси