Жаҳон адабиётида буюк сиймолар унчалик кўп эмас. Агар инсоният бадиий тарихида ўтган чинакам даҳо сўз санъаткорларини бирма-бир санаб чиқсак, икки қўлимиздаги бармоқларнинг баъзилари иккинчи марта очилмайди. Бироқ ана шу санъаткор даҳолар ичида ҳам барча давр кишиларини ҳайратга солувчи сўз даҳолари ундан ҳам камроқ, ана шундай даҳолар сафида Данте, Навоий, Шекспирнинг ўрни алоҳида, зеро, улар барча замонларнинг чинакам сўз даҳолари бўлиб қолаверади. Мазкур санъаткорларда жуда кўп муштарак жиҳатлар борки, бу жиҳатлар Навоий сиймосини Ғарбнинг улуғ шоирлари ичида яна ҳам улуғлаштириб қўяди.

Биз бугун бобомиз Навоийни Ғарбнинг мунозарасиз буюк даҳолари саналмиш икки сўз санъаткори билан қиёслаш орқали ҳазратнинг улуғлар ичида улуғ шоир эканини яна бир бор ҳис этишни истадик.

Дантега кўра, одамнинг борлиғи иккига ажралиб, вужуди одамлар орасида-ю, руҳи дўзах қийноғидалиги, А.Навоийга кўра эса икки ошиқ қалбнинг руҳлари бирлашиб, бир баданга жо бўлиши қизиқ хулосаларга ундайди.

Муҳаббат йўқ жойда тубанликка йўл очиқ, жаҳолат севги дарахтида эмас, адоват бутоғида етишади. Адоват одам борлиғини парчалаб ташлайди. Муҳаббат охир-оқибатда ҳатто хунхор кучларни бирлаштиради. Бир-бирларини кўрарга кўзи йўқ Лайли ва Мажнун, қабиладошлари икки ошиқ қалб садоқати қаршисида лол қолиб, низони унутадилар. Шунда Арасту сўзлари эсга тушади: муҳаббат бирикув, адоват нифоқ сабабчисидир.

Данте сотқин одамни тириклигида иккига бўлиб, руҳини дўзахда, иблисий вужудини тириклар орасида қолдираркан, гўё вужудга алданманг, баъзан унда одаммас, иблис макон этган бўлиши мумкин дейди. Яна у сотқин ўзи сотган одамни ёки ҳақиқатнимас, авваламбор, ўзини жазолайди, ёмонлик ўзига ўзи ихтиёрий жабрдир деб таъкидлайди. Инсон Оллоҳ кўрсатган йўлдан адашган сайин ўз вужудини дўзахга шунчалик яқинлаштиради, унинг руҳи тириклигидаёқ жаҳаннам азобига дучор бўлади.

Дантенинг «Комедияси»да шарқона фалсафа, шарқона оҳанг, шарқона мушоҳада кезиб юришининг сабабларидан бири, таниқли олимлар Нажмиддин Комилов ва Фозил Сулаймонов ёзганидек, унинг ижоди Шарқ уйғониш ва Шарқ фалсафаси таъсирида камол топганидадир. Зеро, унинг ижодида Ибн Сино фалсафасининг таъсири катта бўлгани бугун илм аҳлига сир эмас. Данте ва Навоий фалсафаларидаги ўхшашликлар, бир томондан ана шу нарса билан боғлиқ бўлса, иккинчи томондан, уларнинг доҳиёна хаёлий ва ақлий қудратларига боғлиқдир. Данте ўз жамиятининг, ўзи яшаган тузумнинг разолат ботқоғига ботганини кўрсатар экан, инсониятни Навоий каби фақат ишқ қутқаради дейди.

«Лайли ва Мажнун» Шарқнинг қайғули ишқ достони, «Ромео ва Жульетта» Ғарбнинг фожиали муҳаббат қиссасидир. Бу асарларнинг сюжет йўналишлари Навоий ва Шекспирдан анча олдин пайдо бўлган эса-да, икки даҳо мазкур сюжетга янгича ўлмас руҳ бахш этдиларки, бу асарлар инсониятни ҳамон сеҳр жозибасида тутиб келмоқда. Мазкур икки асарни солиштириш жуда қизиқ ва чуқур илмий кашфиёт ва хулосаларга олиб келиши мумкин. Энг аввало, бу достонда Шарқ ва Ғарб бадиий тафаккуридаги фарқ – уларнинг тасвир принципидаги фарқ кўзга ташланади.

Ҳозирча икки асарнинг хулоса қисмларини солиштириш билан чекланамиз. «Ромео ва Жульетта»даги кўп жиҳатлар 130 йил олдин ёзилган «Лайли ва Мажнун» достонига жуда ўхшайди. Гарчи «Лайли ва Мажнун» афсонаси сюжети XVI асрда Европага маълум бўлган ва шу афсона таъсирида ўнлаб Европа халқларининг севги афсоналари вужудга келгани ҳақидаги тадқиқотлар мавжуд эса-да, биз илмга ҳурмат нуқтаи назаридан Шекспир асари Лайли ва Мажнун афсонасининг Ғарбча варианти, Шекспир Шарқ афсонасини европалаштирган деган хулосадан ўзимизни тиямиз. Бироқ Ромео ва Жульеттадаги нафақат умумий сюжет линияси, балки қаҳрамонлар ҳам, характерлар ҳам, асар қурилиши ҳам «Лайли ва Мажнун» асарининг айнан ўзидир. «Лайли ва Мажнун» достонида Навоий «Фироқнома» деб атаган асар сўнгида Лайли жон таслим қилади. Буни эшитган Мажнун Лайли ётган уйга учиб кириб, унинг ёнида жон беради.

«Ромео ва Жульетта» асарида ҳам Ромео Жульеттани ўлди деб ўйлаб, у ётган сағана бошида турганча заҳар ичади:

Парча. 168. Ромео монологи.

Алишер Навоий ҳам ҳақиқатнинг шу жиҳатини очади. Ҳазратга кўра, агар инсон ошиқ бўлса, ошиқлик кенг маънода, яъни Яратганга ошиқликкача унинг руҳи пок бўлиб, ўзи қалби пок руҳлар билан топишади, бирлашади, яъни роҳатда яшайди. Нопок вужуд эса ҳатто ўз руҳини тутиб туролмайди.

Бу борада ҳам Алишер Навоий буюк Данте билан ҳам фикр. «Лайли ва Мажнун» достонида асосий воқеа тугагач «Эй ишқ…» дея бошланувчи боб мавжудки, унинг ҳар бир сатри «Илоҳий комедия»нинг хотимасини қувватлаб-кучлантириб тургандек туюлади.

Оллоҳнинг биз англаган энг улуғ мўъжизаларидан бири, балки биринчиси – бутун коинот тузилиши билан одам вужуди ва қалбининг ўхшаш, мос қилиб яратилганидир. Бу нарса физик ва биологик кашфиётларда ҳам қайд этилган.

Оламни ҳаракатга келтирувчи куч, ҳазрат Навоий наздида, ишқдир. Одам зотига шундай улуғворлик бахш этгувчи ишқ Дантенинг севги маъбудаси Амур каби бутун коинотни юргизиб турса не ажаб! Ҳазрат Навоий «Лайли ва Мажнун»нинг юқорида тилга олинган бобида ишқи мажозий ва ишқи ҳақиқий ҳақида фикр юрита туриб мубориз бир хулосага келади: «Аввалгисида киши тозаланиб, иккинчисига ўтса, йўқ-йўқ, уруғини экса ҳам, уни бутунлай тарож этиб, унинг рамзий шаклидан асар қолмаса, кўринадиган жойдан кўринмасдан мақсадга сингиб кетса, ҳаёт ва коинотнинг яратилишига мақсад шудир». Насрий баён хулосани ҳазратнинг ўз сўзларида келтирайлик.

Мақсад будур, ҳаётдин бу,
Бил хилқати коинотдин бу.

Ишқ буюк Навоий талқинида ҳаёт ва коинот яратилишининг мақсади сифатида қўйиларкан, худди шу нуқтада у буюк Данте ва Шекспир билан муштаракликка эришади.

Данте, Навоий ва Шекспирнинг юксак бадиий тафаккурлари – фазодаги учрашув ана шу тарзда воқе бўлади.

Назар Эшонқул