Қадим замонда бойлиги билан мақтанувчи ҳукмдор бўлган эди. У қаерга бормасин, хазинасидан бир қисм олиб, уни бошқаларга кўз-кўз қилар эди. Бир куни у энг ишонган олим дўстига шундай савол берди: – Сен олимлар ичра машҳур ва доносан. Мен сенинг фикрингни давоми…
Не тилагинг бўлса, Аллоҳдан тила,Йўқса ишинг тўхтар, узаяр оҳинг.Ҳар ишни бошлагин Аллоҳ номи-ла:“Бисмиллаҳир роҳманир роҳим…”
Бағдодда катта меросга эга бир одам бор эди. Қисқа вақтда шунча бойликни елга совурди; йўқсил ва муҳтож ҳолга келди. Мероснинг – молнинг вафоси йўқ – инсонга фойда бермай ўтиб кетади. Зеро, уни ҳеч заҳмат-машаққатсиз қўлга киритган эди. Меросхўр танг аҳволда давоми…
Бир амирнинг жуда чиройли оти бор эди. Ҳатто подшоҳнинг отлари ичида ҳам унинг тенги йўқ эди. Амир бир кун бу отига миниб Хоразмшоҳ ташкил қилган маросимга қўшилди. Подшоҳнинг кўзи беихтиёр бу отга тушди. Отнинг туриши, хатти-ҳаракатлари, ранги султоннинг ақли ҳушини давоми…
Ер юзидаги бутун жонзотларга ҳукмронлик қилган Ҳазрати Сулаймоннинг Ямандаги саройига, тушга яқин бир одам ҳовлиқиб келди. Соқчиларга шахсий масала юзасидан Ҳазрат Сулаймонни кўриши лозимлигини айтиб дарҳол ичкарига кирди. Сулаймон қўрқувдан титраб, ранги оқариб кетган одамдан сўради:– Тинчликми нима гап? Нега давоми…
Подшоҳлардан бири Мажнуннинг ишқ кўйида дали девона бўлиб, чўлларда сарсон кезишидан Лайлига кўп қизиқар эди. Лайлини топиб, ҳузурига келтиришларини буюрди. Лайлини шоҳ ҳузурига келтирдилар. Подшоҳ Лайлига разм соларкан қорачадан келган, сиртдан оддий канизакдан фарқи йўқ бир оддий қизни кўрди. Шунда давоми…
Қадим замонда бир подшоҳ бор эди. У одамлари билан овга чиқаркан, йўлда кетаётиб бир қизни учратди ва шу заҳоти ошиқ бўлди. Одатга кўра, қизнинг маҳрини бериб, уни саройга келтирди. Аммо тез орада у гўзал хасталанди. Кундан-кунга сўлиб борарди. Мана ман давоми…
Ақлли бир йигит бўлиб, унинг ўрганишга бўлган иштиёқи ниҳоятда баланд эди. Ва бу қизиқиш ортидан турли хил илмларни ўрганди. Йигит айни чоғда гўзал бир табиатга соҳиб эди. Жуда кўп мажлисда қатнашар, аммо бўлар-бўлмас гапларга қўшилмасди. Қаэрда, қачон, қандай гапиришга эътибор давоми…
Золим бир аскар бор эди. Ҳар замон ўнгу сўлга тегиниб турарди. Бир куни тинчигина кетаётган одамга қитмирлик қилди. Одамни жонини чиқариб юборди. Яна бошига бир тош билан урди. Одамнинг ўч олишга кучи етмади. “Бир кун келиб хирмон ўрарман…” – деб давоми…
Бир муштумзўр бор эди. Ҳаётини уриш билан ўтказарди. Афсуски, омади ҳеч кулмади. Ишлари чаппасига кетиб, анча қийналди. Бирон чорасини топиш учун қаттиқ ҳаракат қилди. Охири бир қарорга келиб отасига:–Саёҳатга чиқиб узоқларга кетмоқчиман. Балки ўша жойларда билагимдаги куч билан хоҳлаган ишимни давоми…