Mahallada eng o‘qimishli odam Mirhobid. Yolg‘oni yo‘q, bemalol ishonavering. Gazeta-jurnalsiz yurganini umrida birov ko‘rmagan. Hatto buzoq sug‘orsayam bir qo‘lida paqir, bir qo‘lida gazeta.Tunov kuni Mirhobid bir o‘limdan qoldi. Mol-da, mol. Oldinga suv qo‘ygandan so‘ng xo‘rillatib ichaver, egangning qo‘lidagi gazeta bilan davomi…
Elyorga safarga jo‘nashini aytishdi. Qayerga deng? Oyto‘g‘onga! U Oyto‘g‘onni esladiyu ko‘z o‘ngidan qadrdon qishloqning shirin-sharbatli bog‘lari, qaddi dol, uzzukun yelkasidan ketmon tushmaydigan Xonimqul ota, qalbiga bitmas armon tashlab ketgan Gulsun o‘tdi.Oyto‘g‘on dasht bag‘ridan uzilgan parcha yer. Sahro ko‘ksidagi bu mo‘jaz davomi…
Ular oilada besh farzand edi – to‘rt o‘g‘il va bir qiz. To‘ng‘ichi qiz u hamisha uy ishlari bilan band, onasiga yordamchi ismi… buning ahamiyati yo‘q. O‘g‘illarning kattasi shu kech kuzda o‘n ikkiga to‘ladi. Ismi Eshmat… Undan ikki yosh kichkinaning ismi davomi…
Bu tog‘mi? Balandlikmi? Buning umuman qizig‘i yo‘q, muhim ham emas. Shu yoqqa chiqish kerak. Tamom-vassalom. Tirmashganlar ko‘p, bolalaru chollar, juvonu kampirlar, yigit-qizlarniyu asti gapirmang. Hammasi o‘sha yoqqa, nima bor u yoqda, bilmayman. Lekin men ham orta qolmay deb yuqoriga, yuqoriga davomi…
Mana, Vatan oldidagi yigitlik burchimini o‘tab kelganimga ham bir oylar bo‘ldi. Xizmatdoshlarim bilan o‘qishga kirish uchun beriladigan imtiyozni qo‘lga kiritganimizda va’dalashganday yana uch kundan so‘ng shaharda repetitornikida uchrashamiz. Mening esa sira borgim yo‘q. Sababi… To‘g‘risi, sababini bilmayman. Balki buning boisi davomi…
Masofalar Marg‘ibdan Mashriqqacha, masofalar yer bilan osmoncha, masofalar muhabbatdan nafratgacha, masofalar qayg‘udan shodlikkacha, masofalar visoldan hijrongacha, masofalar zimistondan ziyogacha, masofalar xasdan gulgacha, masofalar tutqunlikdan erkgacha, masofalar hayotdan mamotgacha, masofalar… Masofalar hadsiz-hududsiz… Masofalar million yillik yorug‘lik tezligidan chorak soniyalargacha… Biz shunchalar davomi…
Tut pishgan kezlar. Osmon oqarishi bilan besh-olti tuyoqni oldimga solib, dalaga haydayman. O‘t-o‘lanni nami qochmay yedirgan durust. Namiqqan moviy baxmaldek xira osmonga tikilib yotaman. Yotgan ko‘yi so‘nishga kechikkan yulduz qoldimikan deb qidiraman.Quyosh ko‘tarilishiga hali biron soat bor. Shu payt haddan davomi…
Yirtiq paypog‘ini kiyayotgan onam meni ko‘rmasin deb narigi yoqqa o‘girilib oldi. Men esa kuzatib, sezib o‘tiribman — uning ko‘ziga yosh keldi. Yig‘laganini bildirmaslik uchun paypog‘ini kiyib bo‘lgach ham birpas o‘sha alpozda o‘tirdi-da, keyin menga qaramay qo‘zg‘aldi. O‘zini xushnud ko‘rsatishga urinib:— davomi…
U qo‘li bilan devordagi soatni ko‘rsatdi. Dadasi ham, onasi ham tushunishdi — o‘g‘illari uxlamoqchi. Ikkovlari baravar bosh irg‘ab jilmayishdi. U o‘rnidan sharpasiz turib, yog‘och so‘riga ketdi. Yosh bolaligida agar uyqusi kelsa, g‘ingshib yig‘lardi. Esini tanigandan boshlab, aniqrog‘i, dadasi shu osma davomi…
Bir qarich bo‘lib turgan somonlar oyog‘ini tilib tashladi. Tovonini ayab-ayab bosib, qop sudraydi. Quyosh atrofni ayovsiz kuydirar, agar yana biroz qizdirsa, yangi o‘rilgan bug‘doyzor yonib ketadigandek ko‘rinadi. U nariroqda har qadamda yerga ilinj bilan boqib, boshoq qidirayotgan akasiga yalindi.— Aka, davomi…