XVI—XVII асрлар сайёҳларининг ҳикояларига қараганда, бундай тошбақалар Мадагаскарда жуда кўп учраган. Улар 2000—3000 тадан бўлиб, пода бўлиб юрган. Ҳиндистонга йўл олган кемалар тошбақалардан ғамлаб олиш учун албатта, мана шу оролга тўхтаб ўтган, бу баҳайбат жониворларни босиб тутиб, Европа бозорларига олиб бориб сотишган.

Ҳозирги пайтда бу жониворлар деярли қирилиб кетган. Аммо ҳали ҳам Галапагос оролларида учрайди.

Фил тошбақаларнинг узунлиги бир ярим метр, эни ҳам деярли шунча, баландлиги эса бир метрга яқин келади. Улар зоҳиран, баланд оёғи ва шчитларининг қора ранги билан узун бўйли тошбақалардан фарқ қилади.

Фил тошбақа қуманжир ва майсалар билан озиқланади. Улар сувни хуш кўради ва жуда кўп ичади, чўчқа ахлат жойдан завқ олгани каби у сув ўтларидан ҳосил бўлган балчиқда нашъу намо топади. Бордию уларнинг яйлови сувсиз бўлса, бу ҳолда улар сувлоққа ҳар куни боравермайди, чунки улар қовуғида сувни ғамлаб олади ва уни заруратга қараб сарфлайди. Фил тошбақалар узоқ муддат овқат емаслиги мумкин. Уни бир гал кемада олиб юришганда 18 ой оч қолган, аммо белгиланган манзилга етиб келганда мутлақо соғлом ва ҳатто семириб кетгани аниқланган.