Пушкиннинг замондоши Гнедич: «Шоирлар бармоқларини сўриб тамадди қилувчи айиқларга ўхшайдилар», деган экан. Ўйлаб қарасангиз бу гап шоирлик ишининг табиатига анчайин мос келади. Негаки, шеър ёзиб турган шоир ўша дақиқада фақат шеър завқи билан яшайди. Унинг яратаётган асари бошқалар учун балки давоми…
“Кайф-сафоли ҳаёт” чўққиси — гиёҳвандлик умуминсоний қадриятларни поймол этиб, ХХI аср бошига келганда тарих қатларида кузатилмаган янги бир дард — ОИТСни келтириб чиқарди. Бу касаллик тез суръатлар билан тарқалиб, бугун инсоният уни “Аср вабоси” деб атамоқда. Бугун унга қарши бир давоми…
Фозил Йўлдош ўғли (1872, Жиззах вилояти Бахмал тумани Лойқа қишлоғи — 1955.17.3, Самарқанд вилояти Булунғур ш.) — ўзбек халқ шоири, бахши. Йўлдош Мулла Мурод ўғлининг шогирди. Булунғур достончилик мактабининг энг йирик ва сўнгги вакили. Етимликда ўсган. Чўпонлик қилган. Достончиликка ҳаваси давоми…
Шеър — фикр акстракти бўлиши жиҳатидан ҳикмат, кўнгилга йўл топиши, ундан ўзига ҳамоҳанг садо чиқариши жиҳатидан мусиқа. Шеър — ошиқнинг оҳи, мусибатдийданинг кўз ёши, саодат ва сурур ифодаси бўлган қаҳқаҳа товуши. Шеър — кўнгилнинг ойнаси, кўнгилда нима бўлса шу акс давоми…
1937-1938 йиллардаги сиёсий қатағон Наманган вилоятида истиқомат қилган маориф ва маданият ходимларининг катта бир гуруҳини ҳам ўз гирдобига тортган. Эндигина 32 ёшга қадам қўйган, адабиёт ва журналистика соҳасидаги дастлабки ишлари билан эл оғзига тушган Асил Мансур 1937 йилнинг шундай бегуноҳ давоми…
Султон Акбарий (тахаллуси; асл исм-шарифи Акбаров Султон) (1923.3.12 —Тошкент — 1997.3.6) — шоир, журналист. Ўзбекистонда хизмат кўрсатган маданият ходими. Тошкент педагогика институтини тугатган (1942). 2-жаҳон уруши қатнашчиси (1942—45). «Ленин учқуни» (1946—47), «Ёш ленинчи» (1952—53), «Қизил Ўзбекистон» (1953—59) газеталарида ишлаган. Бадиий давоми…
Жангчи-ёзувчи Вали Ғафуров 1922 йилда Тошкентда туғилган. Тошкент давлат университетида таҳсил олган. Самарқанд вилоят мактабларида ўқитувчилик қилган. Иккинчи жаҳон уруши қатнашчиси. Сталинград остоналарида икки кўзи, бир оёғидан ажралиб, ногирон бўлиб қолган. У жангдан қайтгач, ўқитувчилик қилди, кўзи ожизларга раҳбарлик қилди. давоми…
Ваҳоб Рўзиматов (1921.17.11, Тошкент – 2006) — журналист ва таржимон. Ўзбекистонда хизмат кўрсатган маданият ходими (1976). Ёзувчилар уюшмасида маслаҳатчи (1955—60), «Шарқ юддузи» журналида адабий ходим, бўлим мудири (1945—55), бош муҳаррир ўринбосари (1960—71), «Гулистон» журналида масъул котиб, бош муҳаррир ўринбосари (1971—81), давоми…
Ҳабиб Пўлатов 1920 йилнинг 20 февралида Тошкентнинг ҳозирги Қатортол даҳасида деҳқон оиласида дунёга келган. Бўлажак ёзувчи Тошкент педбилим юртини битириб, 1940 йилда Низомий номидаги Тошкент Давлат педагогика институтининг ўқитувчилар тайёрлаш бир йиллик курсига кириб ўқийди. Тошкент ва Қашқадарё вилояти мактабларида давоми…
Кичкинтойлар адабиётининг таниқли вакили Маҳмуд Муродов 1916 йили Тошкентда туғилган. Тошкентдаги 9-, 17-болалар уйларида тарбиячи бўлиб ишлайди. Кичик-кичик ҳикоя ва лавҳалари билан журналларда фаол қатнашади. 1955 йилдан «Гулхан» журналида масъул котиб, 1958 йилдан умрининг охиригача «Ғунча» журналида масъул котиб лавозимида давоми…