Hovlida ikkita so‘ri bor ekan. Har biriga o‘n odam bemalol o‘tirsa bo‘ladi. Kelinni uyga kirgizgandan so‘ng kuyovnavkarlarni so‘rilardan biriga taklif qilishdi. Ikkinchisida yoshi ulug‘lar, kelinni olib kelishda bosh-qosh bo‘lganlar o‘tirishdi. Uch qalin do‘st – Abulxayr, Alibek va Lapas kuyovnavkarlar safida. davomi…
Shohidaning sanatoriyga kelganiga ancha bo‘ldi. Tog‘ havosi yoqdi, shekilli, yuziga qizillik yugurib qoldi. Birinchi kunlari palatasidan chiqmasdi: yotardi, televizor ko‘rardi. Ovqatlanish uchun oshxonaga zo‘rg‘a borib kelardi. Ba’zan hamxonasi Muharram: – Palatada yotaverib, dimiqib ketmaysizmi? – degancha ko‘chaga sudrardi. Muharram – davomi…
Hazrat Navoiy hamda bir navoiyshunosga bag‘ishlanadi. 1 Malikaning «ketaman» deganiga parvo qilmabmiz — na men, na Janob. Parvo qilgulik holatda emas edik: o‘yin-kulgi, sarmastlik. Yangi yil kirgan, yangi yil boshlangan. Yosh umrning yana bir yili, uzundan-uzoq. Shuning dastlabki kechasi, bir davomi…
Balki eshitgan chiqarsiz, tog‘amizning ismi G‘azanfar. Supraqoqdisiga mehri bo‘lakchamidi, rahmatli bobomiz uni azza-bazza dabdaba otiga mindirib, erinmay, allanechuk maroq bilan nomini juftlab «Muhammad G‘azanfar» deb atardi. Bunday sharafga munosib ko‘rilgan farzandga muomala ham, tabiiyki, o‘zgacha bo‘ladi: kenja bolam, sen je, davomi…
Ushbu hikoyaning dastlabki nomi «Do‘ppi» edi. Shunday she’ri borligini eslabmi, uni Muhammad Yusufga bag‘ishlamoqchi bo‘ldim. Asarning sarlavhasi o‘zgargach esa, shoir nomi bilan yonma-yon turishi xunukroq tuyulib, fikrimdan qaytdim. Ajabo…Bugun hikoyani suyukli inimning unutilmas xotirasiga bag‘ishlamoqdaman.Muallif O‘zbekning xonadonidan do‘ppi topilmasa-ya!— Mana, davomi…
Ushbu hikoya qirq yil kechikib yozildi. Yigit umriga teng shu yillar mobaynida u necha martalab qog‘oz qoralagan bo‘lsa-da, hech ko‘ngli to‘lmas, nimadandir uyalar, ikkilanar, istihola qilardi.Bolaligida yozning jazirama kunida ro‘y bergan voqealar xotirasida muhrlanib qolgan, unga sira tinchlik bermasdi.Oradan ko‘p davomi…
Bu xonadonda g‘aroyib marosim bo‘lmoqda edi. Ma’rakaga qo‘y so‘yilgan, mulla aytilgan va barcha qarindosh-urug‘, tanish bilishlarga xabar qilingan edi. Hovlilar chinniday tozalangan, katta qozonda qo‘yning kalla pochchalari va o‘pkasi vaqirlab qaynab, hushbo‘y xid taralardi. Mahallaning katxudo xotinlari non-cho‘raklarni yoyib, endi davomi…
Temir yo‘l va avtomobil yo‘llari kesishgan ovloq vokzal binosi ustida sahroninig quyoshi asta-sekin bota boshlagan edi. Atrofda qalin kiyingan xotinlar turli oziq-ovqatlar, gazaklar va sabzavotlar sotib o‘tirishardi. Sabzavotlar olisroqdan kelgan ko‘rinadi, negaki shimol taraflarda sabzavotlarninig yetishtirish muammo edi. Hali qorong‘i davomi…
Eshniyoz chol erta uyg‘onadi. Namozini o‘qib, mol-hollarga qaraydi-da, choyini ichib maktab tomon jo‘naydi. Unga yo‘lda saharxez kishilar duch keladi. Cholning qayoqqa otlanganini ko‘rib-bilib turgan bo‘lishsa-da, salom berib, ko‘ngil uchun so‘rashadi:— Ishgami, Eshniyoz ota?— Ishga.— E, yashang.— Ermak-da.— Nimasini aytasiz.Eshniyoz chol davomi…
Turon va Eron qo‘shinlari o‘rtasida afsonaviy Maroqand ostonasida bo‘lib o‘tgan shiddatli jang-jadallar, nihoyat, turonliklarning g‘alabasi bilan yakunlandi. Eronliklar jang maydonini tashlab qochdilar. Nechog‘li yengilmas, qudrati cheksiz bo‘lmasin, turonliklarda qochganni quvish, yerda sulayib yotganni urish odati yo‘q! Qochgan qochdi, urush balosi davomi…