Sayyid Muhammad Olim Labib 1957 yili Afg‘onistonning Foryob viloyati, Andxuy tumani, Xonchahorbog‘ qishlog‘ida tug‘ildi. 1976 yili Kobul universitetining Adabiyot va insoniy ilmlar fakultetining fors tili va adabiyot bo‘limiga o‘qishga kirdi. Shu yili davlat tomonidan tahsilni davom ettirish uchun Rossiyaga yuborildi. 1984 yili Rossiyada o‘qishni yakunlab, adabiyotshunoslik sohasida filologiya fanlari nomzodi ilmiy darajasiga erishdi.
Sayyid Muhammad Olim Labib 1984-1992 yillarda Kobul universiteti Til va adabiyot fakultetining o‘zbek tili va adabiyoti bo‘limida ustozlik qildi. 1993-2003 yillarda Balx universitetida, 2003-2006 yillarda Foryob oliy o‘quv yurtida faoliyat yuritdi. Hozirda Kobul universitetining Til va adabiyot fakultetida xizmat qilmoqda.
Sayyid Muhammad Olim Labib o‘zbek va dariy tillarida ijod qiladi. Uning yozgan she’rlari 1972 yildan Afg‘oniston va qo‘shni davlatlar nashrlarida chop etilib keladi. Shoirning “So‘z injulari” (1989, Kobul), “Tuyg‘ularim, qayg‘ularim” (2005, Mozori sharif) kitoblari o‘zbek tilida chop etilgan. Dariy va o‘zbek tillaridagi tanlangan she’rlari 2010-yili Mozori sharifda “Yak tasvir dar du oyina” (“Ikki ko‘zguda bir tasvir”) nomi bilan chop etildi.
Dotsent Labib adabiy-badiiy tanqid, o‘zbek adabiyoti tarixi, tilshunoslik, tarixiy, ijtimoiy mavzularga oid bir qator risola va maqolalar muallifi hamdir.

ONA TUPROQ

Qush har qancha uzoq uchsa ham,
Adashmaydi oshiyonidan.
Qish gullarni parpar qilsa ham,
Bulbul kechmas gulistonidan.

Xohi kuzda, xohi ko‘klamda,
Unutmasa bulbul bog‘ini.
Qanday qilib odamiyzoda
Unutadi o‘sgan tog‘ini?!

Andxuyim*, ona tuprog‘im,
Sen chiqmaysan esimdan bir dam.
Seni yo‘qlab, vasfing yozgani,
Oldim yana qo‘limga qalam.

Sendan buyuk, sendan go‘zalroq,
Dunyoda ko‘p shaharu qishloq.
Biroq, mening ko‘zimga ular,
Qaydadiru senga yetishmoq?

Senda tilim so‘zga qovushgan,
Orzularim tug‘ilgan senda.
Sen tufayli hosil bo‘lgandir
Har nimaki bor erur menda.

Ko‘klamingning ko‘k nafasidan,
Maysa o‘sib, kular lolalar.
Chuchmomalar terib yuradi,
Ko‘m-ko‘k dalalarda bolalar.

Dashtlaringda turli-tuman gul,
Ochiladi qizil, sariq, oq.
O‘tloqlarda bolari o‘ynab,
Qazir jag‘ashi va yer yong‘oq.

Bog‘u chamanlaring siriga,
Yashil kiyib kelganda bahor.
Qushlar sayrashini sahar chog‘
Eshitishning ajab kayfi bor!

O‘likka ham jon bag‘ishlarsan,
Mushkim havong bu so‘zga guvoh.
Sening dalalaringda o‘sgan,
Ming bir dardga davo har giyoh.

Mevalaring vasfini yozsam,
Qalamimning tili shiralar.
Bir xum asal har bir qovuning
Har bir tarvuz bir ko‘za shakar.

Bog‘laringda sochini yoyib,
Yotgan har yon ko‘k o;rimli tok.
Bir-biridan totliroq senda
Pishgan olma, uzum, o‘rik, nok.

Sensan uzoq o‘tmishga ega,
Tarixing ham jahonga ravshan.
Senda o‘tgan buyuk olimlar,
Rivojlangan ilm, adab, fan.

Bor ishonchim bu yangi zamon,
kim sanoqli oyu yil o‘tar.
Burungidan ming barobar ko‘p,
Xalqim seni yanaor yashnatar.

Xalqimning mehnati tufayli,
Kahkashondan oshar shavkating.
Doim yashab erkin va obod,
Bu dunyoni tutar shuhrating.

Omon-eson yasha har doim,
Sendan mening erkin, jon sog‘im
Tinchlikda yashnab olg‘a bor,
Andxuyim, ona tuprog‘im.
____________
* Andxuy – shoir tug‘ilgan joy nomi.

OTA

Qancha muqaddasdir ota degan so‘z,
Oliy tushuncha bu haqiqatda ham.
Tilda majoli yo‘q uning sharhiga,
Sifatin yozgali ojizdir qalam.

Shunday ham bo‘lsa bu mavzu bilan so‘z
Ochibsan-ku deya mendan so‘rarsiz,
Netay, bu nom juda qalbimga yaqin,
Ko‘ngildan, hayotdan, jondan azizroq,
Haqiqatning buyukligi bilan teng,
Deya beraman javob.

Oxir tuyg‘ularin o‘z majolicha,
Tasvirlashga haqqi bor-ku shoirning.
Shu kabi mening ham ehsos-fikrimni
Aytilgan tushuncha o‘rab olgan chun,
Ota deb boshladim o‘z dostonimni.

Ota – er orqasi, er takyagohi,
Ota – farzandining pushtu panohi,
Ota – dil quvvati, ko‘z oydinligi,
Ota – mehr bulog‘i, muhabbat koni,
Ota – baxtu tole’ gulining bog‘i,
Ota – farzandining ruhu ravoni.

Ne uchun Vatanni, bu keng tuproqni,
Bunchalik qirg‘oqsiz katta bo‘lsa ham,
Cheksiz boyliklari, konlari bilan,
O‘rmonlari, bog‘-bo‘stonlari bilan,
Noz-ne’matga to‘la xonlari bilan,
Ota Vatan, ona Vatan deydilar?

Bu uchun kim haqiqatda ota ham,
Mehrga kon bo‘lgan qalbi ona ham,
Vatandek muqaddas, Vatandek ulug‘,
Vatan qo‘yni kabi qo‘yni jonparvar,
Balki rostin desam undan muqaddam,
Ne uchunkim Vatanning haqida ham,
Ular tufayli bo‘larsan boxabar,
Vatanparvarlikka ular o‘rgatar,
Seni yosh boshingdan aytib maqollar:

“Bulbul agar chamanni sevar bo‘lsa,
Odam og‘li, bali, Vatanni sevar”.
Vatansevarlik ham ona shu uchun,
Ota-ona mehri bilan boshlanar,
Ota-onasini sevmagan kimsa,
Bo‘la olmas hech qachon vatanparvar.

قیسقه شرح حال

رحمتلی سیّد توردی اۉغلی سیّد محمّد عالم لبیب ش.هـ  ۱۳۳۶ (میلادی1957)-ییل فاریاب ولایتیگه قره¬¬شلی اندخوی اولوسواللیگی (تومنی)¬نینگ خانچهارباغ قیشلاغی (حاضرتومن) ده، بیر ضیالی روحانی عایله ده دنیاگه کېلدی. باشلنغیچ معلوماتنی خانچهارباغ مکتبی ده آلیب، ۱۳۵۵(1976)-ییلده اندخوی ابومسلم لیسه¬سینی عالی درجه¬ده بیتیردی. ۱۳۵۶(1977)-ییلده کابل اونیورسیتیتی ادبیات و انسانی علملر فاکولته سی¬نینگ فارس تیل و ادبیاتی بۉلیمیده اۉقیشگه کیردی. اۉشه ییل نینگ اۉزیده دولت تامانیدن عالی تحصیلات آلیش اوچون روسیه مملکتی گه یوباریلدی. ۱۳۶۳(1984)-ییل مذکور اولکه¬ده عالی تحصیلاتینی بیتیریب،ادبیاتشناسلیک ساحه¬سی بۉییچه فیــلالوجی علملری ماستری عنوانینی کسب اېتیب، ماسترلیک دیپلـومینـی آلیشگه اېریشدی.
سیّد محمّد عالم لبیب ۱۳۶۳(1984)- ییلدن۱۳۷۱(1992)- ییل نینگ آخریگچه کابل اونیورسیتیتی تیل و ادبیات فاکولته¬سی¬نینگ، اۉشه زمان ینگی تشکیل اېتیلگن، اۉزبېک تیلی و ادبیاتی بۉلیمی¬ده استاد بۉلیب تدریس قیلدی. ۱۳۷۲(1993)- ییلدن باشلب ۱۳۸۲ (2003)ـییلگه قدر بلخ یونیورسیتیتی ادبیات و انسانی علملر فاکولته¬سیده،۱۳۸۲ (2003)ـ ییلدن ۱۳۸۵(2006) ـ ییل نینگ باشلریگچه فاریاب عالی اۉقوو یورتیده استادلیک وظیفه-سینی بجریب کېلدی. سیّد محمّد عالم لبیب ۱۳۸۰ و ۱۳۸۱(2001-2002)-ییللری، بلخ یونیورسیته¬سی رئیسی/ریکتوری صفتیده هم وظیفه بجردی. او ۱۳۸۵(2006)ـییلدن1387 (2008)-ییل¬نینگ سنبله/آوگوست آییگه قدر تخار یونیورسیتیتی رئیسی/ریکتوری صفتیده ایشلب، همده علمی-ادبی فعالیتلری¬گه دوام اېتتیریب کېلدی. حاضر اېسه كابل یونیورسیتیتی تیل و ادبیات فاكولته سیده تدریس قیلیب کېلماقده.
پوهنوال (Dotsent) سیّد محمّد عالم لبیب اۉزبېک تیلی همده افغانستانده دری دېب اته دیگن فارس تیلده شعر یازه دی. اونینگ یازگن شعرلری ۱۳۵۱(1972)-ییلدن بویان مملکت پایتختی کابل و ایریم ولایتلر مطبوعاتیده  همده قۉشنی اولکه لرده چیقه¬یاتگن بعضی بیر نشریه لرده چاپ اېتیلیب کېلماقده. اونینگ اۉزبېک تیلیده¬گی شعرلریدن بیر تۉپلم «سۉز اینجولری»نامی بیلن افغانستان یازووچیلری اویوشمه¬سی تامانیدن ۱۳۶۸(1989)-ییل نشر اېتیلگن اېدی،  ایکّینچی مجموعه اېسه «تویغولریم، قیغولریم»عنوانی آستیده۱۳۸۴ (2005)-ییل مزارشریف شهریده چاپدن چیقدی. شاعرنینگ اۉزبېک و دری تیللریده¬گی شعرلریدن تنلنگن پارچه¬لرنی اۉز ایچیگه آلگن اوچینچی تۉپلم اېسه «یک تصویر در دو آیینه» (ایکّی کۉزگوده بیر تصویر» دېب اته¬له¬دی. بو هم مزار شریف شهریده 1388 (2010)-ییلده باسیلیب چیقدی. بو تۉپلمده، کۉپینچه یوقاریده اېسله¬تیب اۉتیلگن مجموعه¬لرگه کیرگن ایریم شعرلردن تشقری، بیرقطار ینگی شعرلر بیرینچی بار ادبسېورلر دقتیگه حواله قیلینماقده.
پوهنوال لبیب، ادبیات نظریه¬سی، ادبی ـ بدیعی تنقید، اۉزبېک ادبیاتی تاریخی، تیلشناسلیک و شو کبی، تاریخی و اجتماعی موضوعلر گه عاید بیر قطار رساله و مقاله¬لر مؤلفی هم دیر . همده شو موضوعـلرده بۉلگن کۉپ اثرلرنی خارجی منبعلردن دری و اۉزبېک تیللریگه ترجمه قیلیب، نشرگه تاپشیرگن. اونینگ علمی-¬تحقیقی اثرلری همده علمی ترجمه¬لری مملکت¬نینگ «انیس»، «هیواد»، «ندای اسلام»، «جنبش»، «راه» و باشقه گزیته و  روزنامه¬لر؛ «عرفان»، «اجتماعی علوم»، «بلخ»، «یاغدو»، «صبا»، «خراسان»، و «چاووش»کبی علمی و ادبی مجله لریده، باسیلیب چیقـقن.

صانعگه ثنا

تانگ چاغی نظر سالیب چمنگه،
یوز حُسنگه  کۉز دوچار کېلدی،
شبّاده اېسر سېکین، یاقیملی،
گویا که ینه بهار کېلدی.

مشّاطه بۉلیب سحر نسیمی،
گل حُسنیگه بېردی ینگی پرداز،
دشت و دله‌لر ارا یاییلدی،
گل مقدمیگه یشیل پَی انداز.

یۉل آچدی  بهار اېلچیسیگه،
قیش قافله‌‌سی قیلیب عزیمت.
سوو سېپدی یوزیگه تانگگی شودرینگ،
اویغاندی بهاردن  طبیعت.

ماموق تۉشگینی یېل اوچیردی،
باغ ایچره بوزیلدی قرغه تینچی.
گلشنگه بهار قۉیدی دېب یوز،
بُلبُللر اۉقیب تیلر سېوینچی.

صانعگه ثنا که قدرتیدن،
یوز نقشِ بدیع اَیلر اظهار.
یېر جسمیگه ینگی جان بغیشلب،
صُنعیدن اېتر عیان یوز آثار.

هر سبزه تیلی دیر اونگه ذاکر،
هر یپراق و هر چېچک ثنا خوان.
اشیا دېسه حققه بویله تسبیح،
حمدینی نېچون دېمه‌سین انسان؟

یارب، بو بهار موسمیده،
کیم ینگی حیات تاپدی عالم.
یازوغلریمیز کېچیر کرمدن،
قۉی لطف ایله زخمیمیزگه مرهم!

دفع ایله اۉزینگ حیاتیمیزدن،
هر نېنی که او اېرور یامانلیک.
بو اولکه‌گه رحمتینگنی یاغدیر،
بیز اېلگه عنايت اېت امانلینک!

مزار شریف، قویاش هجری ۱۳۷۸۔ ییل

بویوک مقصد

سریغ رخساریمیزدن خوشلیک آثارین سۉراغ اېتمنگ،
بو دم کوز فصلی دیر، بېهوده میلِ سیرِ باغ اېتمنگ.

قچانگه تېکرو یورگه‌یسیز، جفاچیلر، ستم ایلب،
بس اېندی، کۉکسیمیزنی لاله ینگلیغ داغ۔داغ اېتمنگ!

می اۉرنیگه ایچیب اېل قانینی تا کی کېزرسیز مست؟
سینر آخر بو چاغیر بیرله بولغنگن ایاغ، اېتمنگ!

بویوک مقصد یۉلی دیر چوخ قرانغو، وای یۉلداشلر،
عزیمت قیلسنگیزلر اوشبو یۉلگه بې چراغ اېتمنگ.

وطن گلزاری ‌نینگ اېسکی خزانینی بهار ایلنگ،
چمن بلبل مکانی دیر، اونی مأوای زاغ اېتمنگ.

دېمنگ اوشبو تموغده عمر اۉتکزماقنی آسایش،
ستمگرلر بارین یۉق اېتمهی اُمّیدِ فراغ اېتمنگ.

قیینچیلیک بیله آلیشمه‌یین غمدن قوتولماق یۉق،
حذر بو یۉلده مشکلدن، گر اۉلسه مثل تاغ، اېتمنگ.

لبیب اشعاریگه خوب اۉیلب اظهارِ نظر ایلنگ،
تـأمُّـلسـیز اونـگه تهمت، بو شعرینگ دېب قوراغ، اېتمنگ!

اندخوی، ۱۳۵۳- ییل

تېنگسیزلیک

کېلیب کملیگیم سیندی کۉنگلیم بوگون،
کۉزیم دیر قرانغو، بو کون دیر مو تون؟

بیراو آچ، بیراو ناز و نعمتگه غرق،
نې دنیا اېکن دیر بو دنیای دون؟!

بیراو قارنی شیشگن یېب الوان طعام،
تاپیلمس بیراو اوییده ارپه اون.

بېزهنگن بیراو جسمی اطلس بیلن،
بیراو اېگنی۔باشی اېمس دیر بوتون.

بیراوگه اۉتر شاد و خُرَّم زمان،
کېچیرگهی بیراو غم بیلن تون و کون.

بیراو یېر و کۉکدن اوزیلگن قۉلی،
بیراو حرصی ارقانی دیر کۉپ اوزون.

عدالت قویاشی نېگه پارلهمس،
دیاریمده بو تېنگسیزلیک نېچون،

دېبان، سۉرگن اېردیم خرد پیریدن،
قۉلاغیمگه آهسته کېلدی بو اون:

کېتیرگهی زمان سَیری بیر قۉزغالان،
که بۉلگهی ستم قلعه‌سی سرنگون.

اندخوی، ۱۳۵۵۔ ییل ثور آیی

تون آقشام کېلدی کلبم ساری اول گلرخ شتاب ایلـب،
خرامی سرعتیدین یـوز اوزه خَـوی‌دیـن گـلاب ایـلـب.

قتّیق جواب

دېـدیــم بـیـرکـون وفـاسـیـز نـازنـیـنـیمـگه خـطـاب ایـلـب:
«یـورورسـن تـابـکـی مـېـن مـبـتـلادن اجـتـنـاب ایـلـب؟

اېدی کۉنگیل اویی آباد وصلینگ آرزوسیده،
اېتیب نومید کۉنگلیم، کېتدینگ او اوینی خراب ایلب.

غمینگده یاش توکر اویغاق کۉزیم، هر قطره یاش ایچره،
یوزینگ عکسین کۉریب هر کېچه ییغلر ترکِ خواب ایلب.

نې بۉلگهی اېندی بو حِرمان نصیب احوالینی انگلب،
تیریکلیکده کۉره‌ی دېب، بیر یۉلی کېلسنگ شتاب ایلب».

تمسخر بیرله کولدی تینگله‌گچ بو عرضِ حالیمنی،
جوابیگه دېدی لحنیدن اظهارِ عتاب ایلب:

«که ای بۉلگن خیال و وهم بحریده نشانسیز غرق،
محبّتدن سۉز آچدینگ ادِّعای ناصواب ایلب.

سېنینگدېک بینوا و زار و اېتماق عشق دعواسین!
پریلر خَیلیدن هم خاصه بیزنی انتخاب ایلب.

سېن و طالب‌لیگینگ حُسنیمگه اۉخشر اونگه کیم گویا،
جسارت قیلدی خُفّاش آرزوی آفتاب ایلب.

چیقر باشدن بو سودانی، جنون وادیسیده اېندی،
یوگورمه تېلبره‌ب بېهوده جانینگگه عذاب ایلب».

بو سۉزلردن ییقیلدیم ناگهان بیلمهی، لبیب، اۉزنی،
مېنِ نومیدنی مدهوش بو قتّیق جواب ایلب.

اندخوی، ۱۳۵۵۔ ییل

گللر تامیری

اۉلکه باغی ایچره کۉکلم گللر آچیلگن میکن،
تانگ یېلی خوش اېسگنینی غنچه‌لر بیلگن میکن؟

مژده بېرگچ گل کېلینی مقدمین بادِ صبا،
سبزه فرشی بوستان صحنیده یاییلگن میکن؟

گل هیدیدن می صبا قۉینی معطّر هر بهار،
مشکدن یا خود وطن توپراغی قاتیلگن میکن؟!

اېل کېزر می بوستاننی بو بهار ایّامیده،
یا که یپراقلر خزان وهمیده ساچیلگن میکن؟!

بو تیکنلر می قیزیل گلده، یۉق اېرسه اۉقلر،
بیر شهیدِ نازنینگ کۉکسیگه سنچیلگن میکن؟!

لاله‌دن قانگـه بــاتـیـبـدیـر مـی چـمنلـر یا او شوخ،
نـاز تیغی بیرله گللر تامیرین تـیـلگن میکن؟!

گلگه راز اَیتورگه بلبل ‌نینگ تیلی گویا میدیر،
ناله‌سیده یا یوره‌ک دردین نهان قیلگن میکن؟!

بو نې طالع دیر که طبعیم قیته باشدن اۉیغانور،
یا بو سۉلگن غنچه هم کۉکلمدن آچیلگن میکن؟!

لاله زار اېرمیش وطن دشتی، لبیب، اوشبو بهار،
داغگه تۉلگن یوره‌کلر هر یان آتیلگن میکن؟!

ورونژ (روسیه )، ۱۳۵۷- ییل حمل آیی

آنه توپراق

قوش هرقنچه اوزاق اوچسه هم،
اده‌شمهیدی آشیـانیدن.
قیش گللرنی پـرپر قیلسه هم،
بلبل کېچمس گلستانیدن.

خواهی کوزده، خواهی کۉکلمده،
اونوتمسه بلبل باغینی.
قنده ‌ی قیلیب آدمیزاده،
اونوته‌دی اۉسگن تاغینی؟!

اندخوییم، آنه توپراغیم،
سېن چیقمه‌یسن اېسیمدن بیر دم.
سېنی یۉقلب وصفینگ یازگنی،
آلدیم ینه قۉلیمگه قلم.

سېندن بویوک، سېندن گۉزهلراق،
دنیاده کۉپ شهر و هم قیشلاق.
بیراق، مېنینگ کۉزیمگه اولر،
قیده دیر و سېنگه یېتیشماق؟

سېنده تیلیم سۉزگه قاووشگن،
آرزولریم تۉغیلگن سېنده.
سېن طفیلی حاصل بۉلگندیر،
هر نیمه که بار اېرور مېنده.

کۉکلمینگ ‌نینگ کۉک نَفَسیدن،
مَیسه اۉسیب، کولر لاله‌لر.
چوچیمامه تېریب یوره‌دی،
کۉم۔کۉک دله‌لرده باله‌لر.

دشـتـلـریـنگده تورلی۔تومن گل،
آچیله‌دی قیـزیل، سـریــق، آق.
اۉتلاقلرده باله‌‌لر اۉینب،
قـازر جـغه‌شَی و یېر یــنــغـاق.

باغ و چمنلرینگ سَیریگه،
یشیل کِییب کېلگنده بهار.
قوشلر سَیرهشینی سحر چاغ،
اېشیتیش‌نینگ عجب کیفی بار!

اۉلیککه هم جان بغیشلرسن،
مشکین هوانگ بو سۉزگه گواه.
سېنینگ دله‌لرینگده اۉسگن،
مینگ بیر دردگه دوا هر گیاه.

مېوه‌‌لرینگ وصفینی یازسم،
قلمــیم‌ نینگ تیـــلی شیــــره‌‌لـــر.
بیر خُم عسل هر بیر قاوونینگ،
هر بیر تربوز بیر کوزه شکر.

باغلرینگده ساچینی یاییب،
یاتگن هریان کۉک اۉریملی تاک.
بیر۔بیریدن تاتلیراق سېنده،
پیشگن آلمه، اوزوم، اۉریک، ناک.

سېنسن اوزاق اۉتمیشگه اېگه،
تاریخینگ هم جهانگه روشن.
سېنده اۉتگن بویوک عالملر،
رواجلنگن بیلیم، ادب، فن.

بار ایشانچیم بو ینگی زمان،
کیم سناقلی آی و ییل اۉتر.
بورونگیدن مینگ برابر کۉپ،
خلقیم سېنی ینه یشنه ‌تر.

خلقیم‌ نینگ محنتی طفیلی،
کهکــشاندن آشــــر شــوکتیــنگ.
دایم یشب اېرکین و آباد،
بو دنیانی توتر شهرتینگ.

امان۔‌‌‌‌‌‌ اېسان یشه هـــر دایم،
سېندن مېنینگ اېرکیم، جان ساغیـــم.
تـیـنـچـلـیـکـده یشنب، آلغه بار،
انــدخــویــیـم، آنـه تـوپـراغـیـم!

ورونژ، ۱۳۶۲-ییل

آته

قنچه مقدّس دیر آته دېگن سۉز،
عالي توشونچـه بو حقیقتده هم.
تیلده مجالی يۉق اونینگ شرحیگه،
صـفـتـیـن يـازگـه‌لی عاجز دیر قلـم!

شونده ‌ی هم بۉلسه بو موضوع بیلن سۉز،
آچیبسن۔کو، دېیه مېندن سۉررسیز،
نېته‌ی،  بو نام جوده قلبیمگه يقین،
کۉنگیلدن، حياتدن، جاندن عزیزراق،
حقیقت نینگ بويوکلیگی بیلن تېنگ،
دېيــــه بېـره‌مــن جــواب.

آخر تویغولرین اۉز مجالیچه،
تصویرلشگه حقّی بار۔کو، شاعر نینگ.
شو کبی مېنینگ هم احساس۔فکریمنی،
اَيتیلگن توشونچه اۉره‌ب آلگن چون،
آتـه دېـب، بـاشله‌دیم اۉز داستانیمنی:

آتـه – اېر آرقه‌سی، اېر تکیه گاهی،
آتـه – فــرزنــدی نینـگ پشـت و پنـاهی،
آتـه – دل قــوّتی، کــۉز آيــدینــلیــگی،
آته – مهر بولاغی، محبّت کانی،
آتـه – بخت و طالع گلی نینگ باغی،
آتـه – فـرزندینینگ روح و روانی.

نې اوچون وطننی – بو کېنگ توپراقنی،
بونچه‌لیک قیرغاقسیز کتّه بۉلسه هم،
چېکسیز بايلیکلری، کانلری بیلن،
اۉرمانلری، باغ- بوستانلری بیلن،
ناز۔نعمت گه تۉله خوانلری بیلن،
آته وطن، آنه وطن دېيدیلر؟

بو اوچون کیم حقیقتده آته هم،
مهرگه کان بۉلگن قلبی آنه هم،
وطندېک مقدس ، وطندېک اولوغ،
وطن قۉینی کبی قۉینی جانپرور،
بلکه راستین دېسم اوندن مقدّم،

نې اوچــون کـیم وطننینگ حقیــده هـم،
اولر طفيلی بۉلرسن باخبر،
وطنپرور لیککه اولر اۉرگهتر،
سېنی ياش باشینگدن اَيتیب مقاللر:

«بلـبل اگـــر چمنین ســـــېور بۉلــــسه،
آدم اۉغلی، بلی، وطنین سېور».
وطنسېورلیک هم انه شو اوچون،
آته-آنه مهری بیلن باشلنر،
آته – آنه‌سینی سېومه‌گن کیمسه،
بۉله آلمس هیچ قچان وطن پرور.

کابل، ۱۳۶۳ـ يیل عقرب آيی