Mirmuhsin 1921 yil 3 mayda Toshkent shahrida tug‘ilgan. O‘zbekiston xalq yozuvchisi (1981). O‘zbekistonda xizmat ko‘rsatgan madaniyat xodimi (1970). Toshkent pedagogika institutini tugatgan (1942). Ilk dostoni — «Qamar» (1938). «Vafo» (1944), «Qadrdon do‘stlar» (1948), «Irmoqlar» (1959), «Qalb va falsafa» (1960), «She’rlar» (1964) va boshqa she’riy to‘plamlari nashr etilgan. Birinchi o‘zbek she’riy romani «Ziyod va Adiba» (1954) Mirmuhrin qalamiga mansub. Dastlabki nasriy qissasi — «Jamila» (1956). «Oq marmar» (1957), «Cho‘ri» (1962), «Tungi chaqmoqlar» (1964), «Arab hikoyalari» (1960), «Chodrali ayol» (1979) qissalari, «Umid», «Chiniqish» (1969), «Degrez o‘g‘li» (1972), «Chotqol yo‘lbarsi» (1977), «Me’mor» (1974), «Ildizlar va yaproqlar» (1982), «Temur Malik» (1986), «Ilon o‘chi» (1995), «Turon malikasi» (1997) kabi romanlar muallifi. Bolalar uchun ham ko‘plab she’r va dostonlar, hikoyalar yozgan («Sheralining mardligi», «Ovchi bolalar», «Luqmon va O‘roqboy va boshqalar).
Yozuvchi 2005 yil Toshkent shahrida vafot etgan.
Hamza nomidagi O‘zbekiston Davlat mukofoti laureati (1974), «El-yurt hurmati» ordeni bilan mukofotlangan (1998).
SEVGI XATI
Mag‘rur o‘sgan sahro qushidek
Qalb bo‘ysunmas, edi yovvoyi…
Go‘daklarning shirin tushidek
Kular edim, yo‘qdi parvoyim.
Sen, azizam, boqding ko‘zimga,
Qo‘llaring-la tutding qo‘limni.
Ishonmadim o‘zim o‘zimga,
Tutash qoshlar to‘sdi yo‘limni.
To‘g‘ri, juda sog‘indim, ozdim,
Seni o‘ylab yurdim erta-kech.
Sirimni fosh etsam ham yozdim,
Yozmasligim mumkinmasdi hech!
Men ishlayman uyqusiz… Oppoq
Qog‘oz uzra dil yonar tunlar.
O‘y suraman, burqadi qaynoq
Yuragimdan ohu tutunlar.
Bilsam, yozgan qissamning o‘zim
Qahramoni bo‘lib qolibman.
Sen, azizam, qalbni zabt etib,
Unga so‘nmas otash solibsan.
Sevgi kelmas, sevgi tug‘ilar,
U tug‘ildi. U bor. U tirik!
U yashaydi, shirin tuyg‘ular
Otash qalbga quvvatu tirak.
Sevib qoldim seni jondan ortiq,
Sen do‘st, faqat emassan bir gul…
Men sevgimdan qaytsam, bu yurak
Bir qorako‘l qo‘zichoq kabi
Ko‘z ochmasdan ketgani ma’qul!
PALOV
(Xalq yo‘lida)
El obod, to‘kin-sochin, go‘sht-yog‘ arzon,
Qirdagi bo‘rdoqilar chopar larzon,
To‘yda biq-biq…qaynasin katta qozon.
Palov aslin so‘rsang — olis yaylov.
Ishingda quvvat berar to‘yib yesang,
Yoqtirmas, ishni yo‘lda qo‘yib yesang,
Botmaydi o‘g‘irlabu o‘yib yesang.
Palovlarning palovi—qazi palov.
Palov uchun yashab, qo‘ymagin bino,
Yashash uchun palov yegin doimo!
Ming dardga davo debdi Ibn Sino,
Palovni palov qilgan otash — olov.
Palovsherni yeysan so‘ngra — sher kelar.
Tog‘ni talqon qilgan botir er kelar,
Peshonangdan miltir-miltir ter kelar,
Palovlarning ustasi Ali mo‘ylov.
Ishlamasdan yotib yesang singmaydi,
«Yuzta-yuzta» otib yesang singmaydi.
Xasis bo‘lib, qotib yesang singmaydi,
Qalampirlik zo‘r palov senga siylov.
O‘zga, uzoq zllarda kezdim bir yoz,
Ziyofatu bazmlar bo‘lmadi oz…
Lekin hamma yerda o‘zing beqiyos —
Turkman, o‘zbek palovi — ilik palov.
ARMON…
Etdi unga hayot bilan vidolashmoq fursati,
U endi yotar holsiz, yaqinlashar so‘nggi dam.
Ikki so‘z deya oldi ko‘k shishani ko‘rsatib:
«Ichmasdim va chekmasdim dunyoda tirik qolsam…»