Муроджон Мансуров тошкентлик, Чўлпон отанинг ёнбағридаги Қатортолда боғбон оиласида 1941 йилда таваллуд топган. Отаси Мансурхўжа Тўрахўжа ўғли миришкор боғбон бўлган. У ўғли Муроджон болалигида оламдан ўтган. Бўлажак ёзувчи онаси Кароматхон Умархўжа қизининг тарбиясида вояга етган. Ўрта мактабдан сўнг Тошкент политехника институтининг қурилиш факултетига ўқишга кирган. Уни тугатгач, инженер-лойиҳачи бўлиб ишлаган. Шу йиллардан бошлаб унда ижодга майл уйғониб, очерк, лавҳа, ҳикоялар ёза бошлаган. «Қаламимни кўриб, республика марказий газетаси «Қизил Ўзбекистон»га (ҳозирги «Ўзбекистон овози») чақириб олишди», – дея ёзади муаллиф ўз таржимаи ҳолида.Шундан сўнг ўша газетанинг Фарғона вилояти бўйича мухбири бўлиб ишлайди. Кейин «Ёшлик» журнали бош муҳаррир ўринбосари бўлиб хизмат қилади. Сўнг эса «Шарқ юлдузи» журналида фаолият кўрсатади.Муроджон Мансуровнинг биринчи асари «Азиз инсон» (1963) деб аталган бўлиб, у ёзувчининг муштипар, меҳрибон ва заҳматкаш онаси ҳақида эди. Асар маълум сабабларга кўра босилмай қолган.Шундан буён адибнинг ўндан ортиқ қисса ва романлари чоп этилган.Унинг «Садарайҳон» (1965), «Умр чорраҳалари» (1972), «Қирғоқлар» (1975), «Ҳамманинг яшагиси келади» (1980), «Ёмби» (1988) каби қиссалари, «Мангу жанг» (1985), «Гуноҳи азим» (1995) каби романлари талабчан китобхон томонидан илиқ қарши олинган.Унинг уч жилдлик «Жудолик диёри» романининг 1-2-3-4 китоблари нашр этилиб, китобхонга тақдим этилган. Асар маълум маънода саргузашт характерида бўлиб, унда ўз диёридан адашиб, ҳамон тўзиб юрган қавм ҳаёти ва кечинмалари исломий бир маърифат, маънавият ёғдуларига омухта тарзда ифода этилади. Муроджон Мансуров яратган қиссалар ва айниқса, «Мангу жанг» романи ўзининг ҳаётийлиги ва самимийлиги, тилининг содда ва ширалилиги билан ажралиб туради. «Жудолик диёри» (2001-2003) эса ҳали кўп баҳсларга йўл очса ажаб эмас. Ёзувчи 2014 йил 12 октябрь куни Тошкент шаҳрида вафот этган.