Фарид Усмон 1946 йил 1 августда Андижон шаҳрида туғилган.Андижон институтини тамомлаган (1964).”Умид гулзори”, “Садоқат”, “Навосиз наво”, “Қадр кечаси”, “Ул қаро кўз бўлмаса”, “Жон қуши” каби шеърий тўпламлари ҳамда “Ҳусн девони” китоби нашр этилган.
Бу уста барча замондошларимиз каби орзу-ҳавасларга қалби лиммо-лим тўла инсон. Шунинг учун ҳам ким билан сўрашса тиржайиб туриб кўришади. Катта, бодроқ кўзларини қитмирона ўйнатиб туриб, кўзини сиздан тезроқ олиб қочади. Ё ерга қарайди, ё бепарво атрофга боқади. Ўзини хотиржам кўрсатади. давоми…
Унинг қиёфаси ҳаётда бор одамларнинг қиёфасидан унча фарқ қилмайди. Лекин ўзига хос жиҳатлари ҳам бор. Жуда кекса бўлмаса-да, ёши бир жойга бориб қолган одамларга ўхшаб кетади. Ҳаёт машаққатлари уни ғижимлаб ташлаган. Ориқ жисмига монанд елкалари уни янада озғин кўрсатади. Катак, давоми…
Янгалар кетишди. Келин бугун эрталаб ҳовлига ўзи танҳо чиқди. Ҳайҳотдай бегона ҳовлига синчковлик билан кўз югуртирди. Ўртасидан бир ариқ сув шовуллаб оқиб ётган ҳовли шу қадар кенг эдики, ҳайрон қолди. Этакда бостирма. Бостирма тагида тандир, тандир ёнида қўш ўчоқ.Келин шуларни давоми…
Катта йўл бўйидаги соя жойга оппоқ “Нексия” тўхтаб, ундан эллик ёшлар чамасидаги икки оғайни тушди. Улар гулзор ёқалаб марказий хиёбонга ўтишди. Замонавий бинолар, рангин тошйўлаклар, виқорли ганч-устунларни кўриб баҳри-диллари очилди. Ҳали одамлар тўлдириб улгурмаган йўлакларда, қуёшнинг нимжон нурларида, икки томонда давоми…
Чол қотиб кетган болишга тирсагини тираб ўтирди. Оёқларини кўрпачадан чиқариб узатаркан, чуқур “уҳ” тортди. Қўли билан пайпаслаб, кўрпача тагига қистирилган дастрўмолни олиб, ёшланган нурсиз кўзларини артди. Пахмоқ соқолини силар экан, кўнгли ўртанаётганини ҳис қилди. Кўз олдига муздеккина, қип-қизил бир тилик давоми…
Миродил ҳар куни сал кам бир чақирим йўл осади. Ишхонасига эрталаб ғира-ширада, шошиб, катта йўл бўйлаб келади. Онда-сонда ёнидан визиллаб ўтган енгил автомашиналарга қараб ҳам қўймайди. Бир хил қиёфада, бир хил кўринишда, елкасини у ёққа бу ёққа ташлаб, гоҳ супургиси давоми…
Қуёшнинг нурлари пахса деворлардан ошиб ўтиб, боғнинг этакларигача ёритиб юборди. Эрталабки тиниқлик девор, дарахт ҳатто ҳов дўмликларда ўз ифодасини топди. Олам чароғон тусга кирди. Кеч кузнинг тонги ана шундай нурли ва ёқимли эди.Худди шу пайт ҳовли этагида савлат тўкиб турган давоми…
Йигитнинг қадди қомати келишган. Елкалари текис. Бўйинлари тўла. Юзлари оқишдан келган. Бош яланг. Оппоқ чеҳрасига ярашиб турган қиртишланмаган соқоллари юзига муносиб, кўрган одамнинг ғашини келтирмайди. Эгнида оппоқ футболка. Жуда ҳам оппоқ. Унинг оппоқлигини кийиб олган қора шалвари яна ҳам бўрттириб давоми…
Тўдада саф тортиб юриш жонига теккан чумоли ўзини оқсоқлаганга солди-да, секингина четга чиқди. Ўнгга бурилди, шоҳ-шаббалар ости билан сарғайиб тўкилган баргларни четлаб дўмликка чиқди. Бу ердан ҳов узоқлар ҳам кафтдек кўзга ташланади. Унга одам уймаланиб юрган жой қизиқарли туюлди. Ҳа давоми…
Ўша воқеага ҳам мана юз йилдан ўтибди. Айтишга осон. Коинот учун бир дақиқадай кечган бўлсада, инсоният кўп-азоб уқубатларни бошидан ўтказган давр…Иблис бундан юз йил аввал Максим Горькийнинг “Ҳаётнинг хўжайинлари” номли ҳикоясида келган эди. Унда “юр мен билан” деб одамга мурожаат давоми…