Абдунаби Ҳайдаров. Журналистика ҳангомалари

Унутилмас сабоқ Ўшанда 1974 йилнинг кузи, аниқроғи, эндигина мактабни битириб, туман газетасида ишлаётган кезларим эди. Бир сафар илғор механизатор ҳақида мақола ёзиш юзасидан топшириқ олдим. Шунга кўра, йиғим-терим авжига чиққан далага бордим, механизаторни иш устида учратиб суҳбатлашдим. Ҳатто, тракторчиликдан хабарим давоми…

Абдунаби Ҳайдаров. Кунлардан бир куни ва ҳар куни… (туркум)

Қуйидаги воқеалар, бир қарашда, онда-сонда учрайдиган тасодифий ҳодисаларга ўхшайди. Аслида эса биз уларга ҳар куни, ҳар қадамда дуч келамиз. Ишонмасангиз, марҳамат, ўқиб кўринг, эҳтимол, шундан кейин гапим ростлигига ўзингиз ҳам тан берарсиз… САЛОМ, ДЎСТИМ!.. ХАЙР, “ДЎСТИМ!..” Иш вақтим тугаб, эндигина давоми…

Абдунаби Ҳайдаров. Қўш устунимнинг бири (қисса)

Ушбу битикларимни онам – Қумрихон Абдулҳамид қизи хотирасига бағишлайман.Муаллиф. МУҚАДДИМА Менинг қўш устуним бор эди. Бири – отам, бири онам эди. Мен доимо уларга суяниб яшардим, қачон, қаерда бўлмай, мудом уларга талпиниб яшардим. Назаримда, улар ҳеч қачон ўлмайдигандай, ҳузурларига ошиқсам, давоми…


Мақолалар мундарижаси