Иво Андрич (1892-1975) – сербиялик атоқли адиб. Академик, дипломат. 1892 йил 9 октябрь куни ҳозирги Босния ва Герцеговина ҳудудидаги мактаб хизматчиси оиласида таваллуд топган. Отаси қазо қилганида бўлажак адиб ҳали уч ёшга ҳам тўлмаган эди. Собиқ Югославия Қироллик университетининг фалсафа факультетида таълим олган. 1924 йили Босния маънавий ҳаётининг ривожига бағишланган докторлик ишини ҳимоя қилган. Югославиянинг Европа мамлакатларидаги элчихоналарида ишлаган. “Дрин дарёсидаги кўприк”, “Травниц йилномаси”, “Хоним” каби романлар, кўплаб қисса ва ҳикоялар муаллифи. 1961 йили Нобель мукофотига сазовор бўлган. 1975 йил 13 март куни Белград шаҳрида вафот этган. “Халқ оғзаки ижоди – афсоналарни севишга, афсоналар орқали инсон ҳаётининг мазмун-моҳиятини имкон даражасида англаб етишга ҳаракат қилайлик”, деган даъвати тилга тушган.
Оғир хасталик туфайли кўпдан бери тўшакка михланиб қолган бўлишига қарамасдан, Петар ҳазрат мабодо бирон-бир шинаванда топилгудек бўлса, ўз саргузаштларини бажонидил сўзлашга тушарди. Ҳазратнинг ҳикоялари қайси жиҳати билан тингловчини ўзига ром этарди — буни тушунтириш қийин. Унинг алланечук донишмандлик руҳи уфуриб давоми…
Якшанба куни шаҳарни шовқин-сурон буткул забтига олади: сигирлар муъраган, қўй-қўзилар маъраган, ғала-ғовур, бақириқ-чақириқ, ур-сур. Лекин савдо расталари узра тўхтовсиз садо бериб турадиган темирлар даранг-дурунги уларнинг ҳаммасини босиб кетади: деҳқонлар сотиб олаётган чалғиларини дўконларнинг тош остоналарига уриб-суриб синаб кўради. Жаранг-жиринг! Даранг-дурунг… давоми…