Халил Дундор шундай ҳикоя қилади:
—    Тоғ этагидаги Хирвати қишлоғи атрофида сурув ҳайдаб юрган чўпонлар ҳар куни тунда биттадан қўй ғойиб боиаётганини сезиб қолишади. Маълум бўлишича, сурувга айиқ оралаган экан. Чўпонлар ўғрининг адабини бериб қўйиш ниятида кечаси гулхан ёқиб, уни пойлаб ўтиришибди. Бисотларида биттагина пилта милтиқ бор экан. Ниҳоят, айиқ кўринибди. Чўпонлар шовқин кўтариб, уни қўрқитмоқчи бўлишган экан, айиқ парво қилмай тўғри бостириб келаверибди. Буни кўрган бир чўпон шоша-пиша милтиқни олиб, ўқ узмоқчи бўлган экан, пилтаси ўт олмабди. Айиқ эса яқинлашиб қолибди. Чўпонлар милтиқни ташлаб, тирақайлаб қочишибди. Айиқ бемалол гулханнинг олдига келибди, кейин ерда ётган милтиқни олиб, тиззасига бир уриб синдирибди. Шундан сўнг у битта қўйни бурдалаб, ейишга тушибди. Ўша кезлари сурув томонда тулки ҳам айланишиб қолган экан. Ҳар куни у айиқнинг изидан бориб, ундан қолган сарқитларни пок-покиза қилиб тушириб кетар экан. Шу куни тулки яна пайдо бўлибди. Айиқ уни кўриб қолибди-да, бир парча гўшт ирғитибди. Тулки яқин келиб, гўштни олибди. Айиқ яна ташлабди. Лекин бу гал берироққа улоқтирибди. Шу тариқа гўшт ташлаб, тулкини яқинига келтирибди-да, бир чанг солиб ушлаб олибди. Шундан кейин боя ўзи мажақлаб ташлаган милтиқнинг сум-басини олиб, обдан ўтда қиздирибди-да, даҳшатдан қотиб қолган чўпонларнинг кўзи ўнгида уни тулкининг кетига босибди. Бир неча марта буни такрорла-гач, охири тулки ўлибди. Айиқ: «Еган қўйимнинг ҳақи бу», дегандай унинг оиигини чўпонлар пусиб ётган томонга улоқтирибди. Шу-шу бу айиқ мутлақо кўринмай кетибди.

Турк тилидан Миад Ҳакимов таржимаси