Бир савдогар бойнинг кўп мол-мулки билан бйрган гўзал бир канизаги ҳам бор эди. Савдогар канизакни сотиб юборди, бироқ унга кўнгил боғлаганини билиб қаттиқ пушаймон бўлди. Кейин у канизакни сотиб олган одам оддига бориб, канизакни қайта сотиб олишини, қимматини неча марта давоми…
Бир дардли одам шайх Шиблий олдида йиғлар эди. Шайх ундан: – Нима сабабдан йиғлаяпсан? – деб сўради. Ул деди: – Эй шайх, бир дўстим бор эди, унинг жамолини кўриб хушнуд бўлардим. Ўшал дўстим ўлди, унинг ғамида мен ҳам ўлаётибман. Чунки давоми…
Багоят истеъдодли, зеҳни ўткир, доно бир йигит бор эди. Кеча-кундуз узлуксиз ўқиш, илм олиш билан банд эди. Йилида икки кеча таътил қиларди, холос. Одамлар билан иши йўқ эди, иши нуқул таълим олиш, илм такрорлаш эди. Устози ундан хурсанд эди, шогирдининг давоми…
Бир ғофил киши кўплаб уд ёқар эди, биров ёнида хушвақт бўлиб, ўҳ-ўҳ дер эди. Бул номдор азиз киши уд ёқувчига деди: – Сен гапираётганингда, бу удни ёндириб тур, сенинг бадбўй ҳидинг, агар уд ёндириб турмасанг, димоғларни аламу азобдан тинч қўймайди. давоми…
Бир аблаҳ — нодоннинг қалб меваси — фарзанди ўлиб қолди. Бу айрилиқдан сабру тоқати қолмади. Тобут орқасидан мотамзада бўлиб борарди, оҳу нола чекиб, зор йиғлаб, дер эди: «Эй дунё кўрмаган, кун кўрмаганим нима бўлди, бахт кўрмай жаҳондан кетдинг». Бир бедил давоми…
Бир одам саҳро йўлидан чаққон юриб, бир дарвешга етиб олди ва унга қараб деди:– Эй дарвеш, аҳволинг қалай? Дарвеш деди: – Кўриб турибсан-ку, уялмайсанми, нимани сўрайсан тағин. Бу дунёнинг тор дарасида қолибман, ҳозир бу жаҳон менга ҳаддан зиёд тангу тор давоми…
Ўша беқарор ўргимчакни кўргансан, хаёл билан кунини ўтказади у. Узоққа борадиган фикру андеша ваҳми орқасида ўз бурчагида уя ясайди. Чивин илинсин деб ҳаваслардан ажойиб тузоқ тўқийди. Чивин ёки пашша тузоғига илингач, нишини унинг мағзига суқиб, қонини сўради, кейин уни қуритиб давоми…
Бир савдогар олтин билан ишланган ажойиб сарой қурди. Саройи қурилиб битгач, халойиққа тўй бермоқчи бўлиб, ҳаммани саройга чақира бошлади. Одамларни юз ғурур ва мақтанчоқлик билан уйига даъват қиларди, саройини кўрсатиб, мақтанишни истарди. Тўй куни савдогар ўзида йўқ хурсанд, кўчаларда от давоми…
Бир подшоҳ олтин билан безатилган муҳташам қаср қурди, уни тиклашга неча юз минг динор сарф бўлди. Бу жаннат монанд каср тикланиб, ҳамма жойи нафосат ва маҳорат билан безатилиб якун топгач, турли мамлакатлар, шаҳарлардан одамлар уни томоша қилишга келардилар ва табақ-табақ давоми…
Туну кун ибодат билан шуғулланиб, ҳақ саодатига эришган обид бор эди. Халқдан ажралиб, узлатда ўтирар, Ҳақ билан парда ортидан роз айтар эди. Унинг ҳамнафсу суҳбатдоши Ҳақнинг ўзи эди, агар нафаси тинса ҳам Ҳақнинг биргалиги кифоя эди. Бошида бир дарахт соя давоми…