Bir zo‘r pahlavon bo‘lib, u hunarsizlikda yagona edi. Choshgohda o‘n botmon, kechqurun ham xuddi shuncha ovqat yer edi. Bu ikki payt mobaynida yana shuncha ovqatlanib olardi. U shunchalik kuchli ediki, hatto mast filga ham shikast yetkaza olardi. Ittifoqo, hayot hodisalari tufayli mamlakatda xarobalik yuz berdi. Shu sababli u yerning aholisi o‘z joyini tark etib, o‘zga tomon ketishga majbur bo‘ldi. Yo‘l qiyinchiliklaridan bexabar pahlavon ham ularga hamroh bo‘ldi. Yo‘l uzoq bo‘lib unda badnafs kishilar nafsini to‘q tutadigan obod joylar yo‘q edi.
Taom yemagan pahlavon birinchi kundanoq o‘z holiga aza tutishga kirishdi. Ikkinchi kun esa uning jismida madori qolmadi. Ammo uchinchi kun u boyaqish biyobonda jonini topshirishga majbur bo‘ldi.
Yana ikki-uch kun mashaqqat tortgach, yosh bolalar ham, hatto ikki bukilgan qariyalar ham sabr-toqat bilan yo‘lni oxiriga yetkazishdi va obod bir manzilga yetib kelib, maqsadlariga erishdi. Pahlavon esa bu azobga bardosh bera olmay, ajal yo‘lida nobud bo‘ldi.

Alisher Navoiyning “Lisonut-tayr” asaridan.