Кўчада шошиб кетаётган бир одамдан сўрашди:
— Нега бунча шошяпсан? Рангинг ҳам ўчган, нима бўлди.
Одам айтди:
— Эшитмадингми ҳали? Шаҳар султонининг кўнгли учун бозордаги эшакларни сўйиб, терисини шилиб, ичига сомон тўлдиряптилар.
— Хўш,хўш? Лекин сен одамсан-ку?
— Тўғри, аммо султоннинг одамлари бу ишга шундай шўнғиганларки, уларга кимлигимни англатгунимга қадар, терим қўлдан кетиши мумкин.

Жалолиддин Румийнинг “Маснавий”сидан