Ақлли бир йигит бўлиб, унинг ўрганишга бўлган иштиёқи ниҳоятда баланд эди. Ва бу қизиқиш ортидан турли хил илмларни ўрганди. Йигит айни чоғда гўзал бир табиатга соҳиб эди. Жуда кўп мажлисда қатнашар, аммо бўлар-бўлмас гапларга қўшилмасди. Қаэрда, қачон, қандай гапиришга эътибор берарди.
Яна бир мажлисга йиғилдилар. Отаси ҳам ёнида эди. Жуда узун суҳбат бўлди, аммо йигит гапга аралашмади. Бу ҳолат отаси эътиборини тортди. Мажлис тугаши билан ўғлига:
–Ўғлим! – деди. Сен ҳам билган нарсаларинг билан нега баҳсга қўшилмадинг?
Йигит жавоб берди:
–Қўрқувдан, отажоним. Билмаганларимни сўраб қолишса жуда уяламан! Доноларнинг, “Сен гапирмагунингча ҳеч кимнинг сен билан иши йўқдир. Аммо, гапиришинг билан сўзингни далилини келтиришинг керак бўлади”, – деганларини эшитмаганмидингиз?

Ҳикмат

Гапириш фойдали ва чиройли нарса бўла олади. Аммо, сукут ундан яхшидир. Чунки, гап инсон бошига бир талай ишларни солади.

“Гулистон”дан
Кавсар Шодиева таржимаси