Бир азиз киши Молики Динорга айтди:
– Ўз аҳволимдан бехабарман, сенинг аҳволинг қандай?
Молики Динор деди:
– Аллоҳнинг дастурхонидан нон ейман, кейин эса шайтон фармонларини бажараман.
Ул азиз деди:
– Дев сени йўлдан оздирибди, аммо «Лоҳавл» (лоҳавло вало қуввату ишо биллоҳш алиюл азим — Аллоҳдан ўзга қудрат ва қувват йўқ) демайсан, мусулмонликдан сенда фақат сўз бор, холос. Дунё ғамига мубтало бўлубсан, бошингга тупроқ соч, ифлосликларга булғанган ўлик танасан. Илгари агар дунёни тарк эт, деган бўлсам, энди бўлса, уни маҳкам ушла дейман. Чунки барча давлатингни шу дунёга бердинг, энди уни осонликча қўлдан чиқаришинг гумон. Эй ғафлат орқасида орзу-ҳавас дарёсига ғарқ бўлган, нимадан ажралиб қолишингни билмайсан ҳам. Икки олам ўзгариб турувчи либосларингдадир, улар йиғлаб ёш тўкадилар.
Сен эса маъсият — гуноҳ ичрасан. Дунё меҳри имон завқини дилингдан кетказди, сенинг орзу-ҳавасларинг ахир жонингни ҳалок этади.

Фаридуддин Атторнинг “Мантиқут-тайр”идан.