Бир дарвеш ўзининг камбағал, бенаволигидан шикоят қилиб юрарди. Иброҳим Адҳам унга қараб деди:
– Эй ўғил, фақрни жуда арзон қўлга киритгансан, шекилли?
Дарвеш деди:
– Бу сўзни беҳуда айтаяпсан. Киши дарвешлик (камбағаллик)ни ҳам сотиб оладими, уялмайсанми шундай дейишга?
Иброҳим Адҳам деди:
– Мен бир неча марта жон эвазига сотиб олган эмасман ва бутун олам мулкини таклиф қилганларида ҳам бермаганман. Ҳозир ҳам юз оламни бериб ҳеч иккиланмай фақрни оламан, чунки менинг назаримда ҳануз ҳам фақрнинг қиммати ортиб бормоқда. Чунки мен бу бойликни қимматга сотиб олганман. Яъни бутун бир подшолик билан видолашиб, бунга эришганман. Шу боис бунинг қадрини сен эмас, мен биламан ва бунинг учун ҳамиша шукр қиламан.
Ҳиммат аҳли жон ва танни бағишладилар, йиллар давомида ўртаниб-ўртаниб руҳлари покланиб борди. Ҳимматлиларнинг қуши ҳасрату изтироб билан дўстлашди, улар шу йўлда дунёву диндан ҳам кечдилар. Сен агар ана шундай ҳиммат соҳиби бўлмасанг, ўзингни бу йўлдан узоқ тут ва Олий Неъматга етишга умид боғлама.

Фаридуддин Атторнинг “Мантиқут-тайр”идан.