– Серка! Ва-эй, Серка!Дўқи полвон шу кунлар учинчи болага бўғоз қайнисинглиси эрга текканида ундирган шойи кўйлагини душман байроғидек тутамлагинича томорқага ларзанглаб кириб келди. У гоҳ оғилхонага мўралар, гоҳ тандир томонга бўйланар, тинмай томоқ йиртиб, хотинини чорларди. Кўкракка уриб қолган жуваризор давоми…
Суянчиқли боғкурсилар бу хиёбонда сон-саноқсиз. Лекин, улардан фақат биттасининг ўз исми, аниқроғи, ўз лақаби бор. Уни ҳамма Қў деб атайди. Биров бу боғкурсига ялпайиб ўтираркан, шеригига мақтаб қолади: «Хиёбон бўйича шу Қўдан файзлироғи йўқ. Жуда салқин жойга ўрнашган-да». Бошқаси сал давоми…
Пул алмаштирилаётган бонкани эслатувчи тиқин бекатда «Фрунзенинг ҳайкалини-ку мажақлашди, лекин тагидаги отда нима айб?» – деган мулоҳазани каллада эзғилаб турувдимки, елкамга «шап» этиб тушган қўл хаёлимни бўлди. Оғзида пиванинг қолдиғи кўпираётган айвонпешана банда мени ўзига ўгириб, кўзимга шўнғишга интилди:– Калишимни давоми…
Ҳашарот учса, қаноти бўксиб йиқиладиган ғира-шира тонг эди. Жиғилдонига мих тиқилган қўйдек уватда «хир-хир»лаб типирчилаётган Парриқ минғи чўчиб уйғонди-ю, ёнгинасида ёнбошлаб ётган Мамашотининг бақрайма кўзидан баттар шайтонлаб, «Абва-а!» деб чинқирганича, найзага чап берган тўнғиздек четга сапчиди.– Ие, ҳа? Тушингда болалар давоми…
Бор-йўғи қалбаки соқолу ясама соч, тўшакнамо устки кийимлару уч-тўрт чаплам упа-бўёқлар Уруғалини қорбобога, Қуруғалини қорқизга айлантирди-қўйди. Илгари униси устахона мудири, буниси чирмандачилар тўгарагининг «ғилдиратувчи»си бўлиб ишлаганлиги ҳурмати мактаб қоровуллигидан ҳамон ҳайдалмай келаётган пиёниста амакиваччалар бугун совғасевар болаларнинг диққат марказида, ўқитувчиларнинг давоми…
Устоз Неъмат Аминовнинг латифасидан илҳомландик. – Отаси, тушликка нима қилай?– И, и! – бир сесканиб тушиб, хотинига олайиб боқди Алирафиқ. – Кечаги маставони итялоққа тўквордингми? Ҳе, уволига қолгур! – Ана, турибди маставонгиз… бир коса чиқиб-чиқмайдиган.– Ичига қаттиқ нон бўктириб иситсанг, давоми…
Ошхонадаги жавон ёнида сейфнинг калитини йўқотган ғазначидек уймаланиб юргани сайин, Умрзоқни тер босиб, бош оғриғи баттар кучая борди. Охири пешанасига танғилган нам сочиқдан буғ таратганича келиб, ўзини диванга ташлади. Шу заҳоти эшикнинг қўнғироғи ғалаён кўтарди: «Жир-р-ринг!»– Кир-р-ринг! –деди Умрзоқ, қўнғироққа давоми…
Ҳамма ухлаганда Бойхўроз дарвозани имкон қадар ғижирлатмасдан очиб, кўчага чиқди. Икки ҳатлаб йўлкадан, бир ҳатлаб ариқча кўпригидан ўтди. У ёқ-бу ёққа аланглаб олиб, танаси бир ярим белбоғли седанатутга яқин борди, унга биқин тираб, кавагига қўл суқди. Қўлтиғи кавак четига тақалганда, давоми…
«Хўш, сизни нима безовта қиляпти?» – деган одатий саволга бемор: «Сичқон!» – дея ғайритабиий жавоб қайтаргач, Ҳабиб табибнинг ҳайратдан киприклари керилиб, қулоғига шапалоғини тутди:– А, лаббай?!– Хўжайинимни сичқон тинч қўймаяпти, сичқон! – тинкаси қуриб, тили гапиришга ҳам қовушмаётган эрининг ўрнига давоми…
– Ғат, ғат! Ғиттир-ғит! Ғат, ғат! Ғиттир-ғит!..Ғилдираги ёғланмаган кўтакаравани эслатувчи бу сурункали нағма шоир Нашватийнинг жонини ҳиқилдоққа келтирди, қаламини хонтахтадаги қоғозга санчгудек уриб, оғзини қўшни хонага замбараклантирди:– Бас! Йиғиштир! Тўхтат! Ҳе, ўша ўтмас аррангни…– Ҳа?! Нима гап?!Ошхона томондан силтовли товуш давоми…