БЎРИ ОВИ

Қишлоқми ё овулга бўри оралаб қолса,
Отланиб чиқар эди дарҳол ботир йигитлар.
Бўри қочиб борарди, қани у қутулолса,
Одамдан ҳимо олиб чопарди овчи итлар.

Охири йиқитдилар бўрини калтак уриб,
Мажақлаб ташладилар метиндек қаттиқ бошин.
Зарари тегмайдиган ўлик душманни кўриб,
Ғажимоқчи бўларди кўппаклар энди лошин.

Арқон билан боғлашди жондорнинг оёғини,
Қишлоқ бўйлаб эринмай судрашдилар ярим кун.
Болалар силташарди бир қарич таёғини,
Муҳими, томошабин байрам қиларди бутун.

Ҳа, замонлар ўзгарди, лекин ҳайвонот бордир,
Азамат йигитлар ҳам кетган эмас йўқолиб.
Ҳар кимса ўз ўлжасин маҳв қилишга қодир,
Ҳатто чумчуқ сўйган ҳам ўзини санар ғолиб.

Эҳтимол, овчиликка йўқ энди унча талаб,
Ўлтириб кўрабергин, экранда турфа олам.
Ва лекин томошабин ўша-ўшадир, ажаб,
Судраб чопади топса мушукнинг ўлигин ҳам.
02.02.2015

Абдулла Орипов