Сархуш радист эшигимни очди. – Сенга бошқармадан хат бор, менинг олдимга кир. Шундай деди-ю, қоронғида қор қўйнида ғойиб бўлди. Сафардан олиб келган қуён тўшларини печкадан четга суриб қўйдим. Ўшанда қуён мўл йил бўлганди. Қопқон қўйиб улгурсанг бас эди, илинаверарди. Ярим давоми…

Шоир ўлим ёқасида эди. Очликдан шишиб кетган, катта, қонсиз оқиш бармоқлари, ўсиб кетган кир тирноқлари совуқдан тош қотган ҳолда кўкраги устида ётарди. Авваллари у қўлларини орқасига, яланғоч танасига тиқарди, лекин ҳозир у ерда ҳам иссиқнинг таъсири йўқ эди. Қўлқопларини аллақачон давоми…

Жўнатмани вақтида беришарди. Бригадирлар олувчининг шахсини аниқлашарди. Фанерлар ўзига хос фанерчасига ғичирлайди, синади. Бу ернинг дарахтлари бошқача синади, ўзгача овоз чиқаради. Тўсиқ орқасидаги скамейкаларда жуда шинам, пўрим кийинган ҳарбий одамлар тоза қўллари билан қутиларни очишади, текширишади, қоқишади-силкитишади, узатишади. Кўп ойлик давоми…

Биз янги полигонда учинчи кун қазиш ишлари билан машғул эдик. Ҳар кимнинг ўз қудуғи бўлиб, уч кун ичида нари борса ярим метр чуқур кириб борардик. Ҳали музликкача ҳеч ким етиб бормаганди. Фақат бизнинг бригада ишларди. Ҳамма гап ёмғирда эди. Ёмғир давоми…