Эмили Дикинсон (Emily Elizabeth Dickinson) Американинг машҳур лирик шоираси, Массачусетсдаги Амҳерст заминида дунёга келади ва умрининг адоғигача шу ерда яшаб ўтади. Унинг отаси Давлат Маслаҳатчиси ва ҳуқуқшунос ҳамда Амҳерст Коллежининг хазинабони эди. Эмили тотув оила бағрида ҳушчақчақ ва зийрак қиз давоми…
“Ҳар гал пианинони кўрсам юрагим ҳапқириб кетади”, – деди Бен тўлқинланиб. “Шундай дегин?”- деди Эмма. “Сабаб?” “Билмадим,” – деб жавоб берди Бен. “Мана шу магазинга кириб, бурчакдаги пианинони бироз чалиб ўтирсак қарши бўлмайсанми?” “Сен чалишни биласанми?” – сўради Эмма ҳайратланиб. давоми…
Ташқарида салқин куз ҳавоси ила йўғрилган ўрмон узра октябрь қуёши заиф нур сочмоқда эди. Ичкарида эса ҳозирча бизга нотаниш қандайдир бир эркак тоғ бағрида жойлашган лагердаги ўз бўлмасида ўй сурганча тик туриб қолганди. У ўткир ичимликлар ҳамда қурол-ашёлари сақланадиган шкафга давоми…
Ваниҳоят Соуфи ўз хонасида дам олиб ўтирар эди. У ўлгудай толиққанди. Кун жуда оғир ўтган; худди кечаги кундай, худди кечадан олдинги кундай оғир ўтганди. Аслида-ку, ҳар бир кун шундай оғир тарзда ўтар ва бу кунлар Соуфининг ёшлигини ҳам аста-секинлик билан давоми…
Мен ҳаммавақт одам ҳалол яшаши керак, деб ишониб келганман. Доимо битта гапни такрорлардим: “Ҳеч қачон ўзинг тер тўкиб топмаган нонни оғзингга олмагин”. Ҳозир сизга бутун умрим мобайнида нечоғлик ҳалол яшаганимни исботлаб берувчи битта ҳикояни айтиб бермоқчиман. Бир-икки кун илгари яқин давоми…
У мункайиб қолган бир чол эди, кичкинагина Кентукки шаҳарчасидаги темирйўл зиналари устида эрта тонгдан то қош қорайгунча ўтираверарди. Шу ерга афтидан сайёҳ бўлиб келган, уст-бошлари башанг қандайдир бегона киши чолнинг рўпарасига келиб туриб қолди. Қария унга тортинибгина кулимсираб қўйди. Чолнинг давоми…
Мамзеле Аурелия басавлатдан келган, ёноқлари қип-қизил, сочлари энди-энди оқара бошлаган, кўзлари атрофга ҳаммавақт синчковлик билан боқадиган ўрта ёшлардаги эркакшода бир аёл эди. У одатда, бошига ферма эркаклари киядиган шляпа кийиб юрар, совуқ кунлари эгнига униқиб кетган мовий ёмғирпўш билан оёқларига давоми…
Шанба оқшоми эди, Паул Кестондан уйига қайтаётиб, муюлишга бурилиши биланоқ Сезли Бриж Станциясидан биргаликда келишаётган отаси билан онасига кўзи тушди. Улар тамомила ҳолдан тойганча қоронғуда базўр, жимгина судралиб қадам босишарди. Бола бироз кутиб турди. “Ойи!”- деб чақирди у ниҳоят. Морел давоми…
Одамлар уни Кўркам Сигнолес деб аташарди. Унинг асл тўлиқ исми эса Вискаунт Гонтран-Жозеф де Сигнолес эди. Сигнолес етим бўлишига қарамай, қорнини боқса етадиган даромад топар, ўз аравасини ўзи бемалол торта олади, дер эди уни билганлар. Ҳа, Сигнолеснинг чинданам омади бор давоми…
“Анавини қаранг-а, ўрдак эмасми?” “Қани?” “Ҳозиргина сув бетига келиб қўнди. Бир дақиқа шошманг. Мана энди кўрсангиз бўлаверади”. Қуёш нурида тобланиб ётган эркак узала тушган жойидан хиёл кўтарилди. Иккинчи жаҳон урушида қатнашган австралиялик аскар формаси эркакнинг ёнида ёйилиб ётарди. Бир болакай давоми…