Дилан Томас (Dylan Marlais Thomas) – “Ўн саккиз шеър” (1934), “Йигирма беш шеър” (1936), “Севги харитаси” (1939), “Ўлим ва нажот” (1946) сингари тўпламлар муаллифи. “Мусаввир портрети” (1940) автобиографик қиссаси, “Сут ўрмони” пьесаси, новеллалари бор. Д.Томаснинг лирик-фалсафий шеърларида инсон ва табиат давоми…
Ёзувчи Исажон Султон ва адабиётшунос Гулноз Сатторова суҳбати – Аввало, ижод ҳодисасига таъриф бериб ўтсак. Ижод моҳияти ҳақида турли талқинлар бор. Бу борада бир-бирини тўлдирадиган, шунингдек, рад этадиган мулоҳазалар ҳам талайгина. Шахсан сиз бу сирли ҳодисага қандай изоҳ берасиз? – давоми…
Галактион Табидзе (გალაკტიონ ტაბიძე) – XX аср грузин адабиётида ёрқин из қолдирган шоирлардан бири. Грузия халқ шоири (1933). Унинг “Санъаткорона шеърлар”, “Ватан. Ҳаётим”, “Юзта шеър” каби тўпламлари, “Жон Рид”, “Давр”, “Инқилобий Грузия”, “Акакий Церетели” каби достонлари, айниқса, машҳур. НУР Зулматни давоми…
Важа Пшавела (ვაჟა-ფშაველა) Грузиянинг тоғли ҳудуди – Пшавининг Чаргали қишлоғида, ўз қадимий анъаналари, бой тарихи ва қайнар булоқдек фольклорига эга бўлган муҳитда туғилиб, вояга етган. Шоирни оламга танитган ном: “Важа Пшавела” – “Пшавилик эр” ёки “Пшавилик киши” демакдир. У ўз давоми…
Акакий Церетели (აკაკი წერეთელი) грузин адабиётини ҳамиша нурлантириб турувчи, ҳамиша халқ эъзози ва алқовларида яшаб келаётган шоир. XIX аср II ярми грузин адабиёти тараққиётига – Илья Чавчавадзе, Важа Пшавела каби улкан санъаткорлар қаторида – бу шоир ҳам муҳташам ҳисса қўша давоми…
Акинванде Воле Бабатунде Шойинка (Воле Сойинка, Akinwande Oluwole “Wole” Soyinka, 13 июль 1934, Абеокута) — нигериялик драматург, ёзувчи, поэт. Шеърларини йоруба тилида, наср ва драмани инглиз тилида ёзади. Нобель мукофоти лауреати (1986). ТЕЛЕФОНДАГИ МУЛОҚОТ Бу уй – нархи арзон, қатновга давоми…
Лидия Койдула (Lydia Koidula) – эстон мумтоз адабиётининг таниқли намояндаси. Шоира, драматург. У Эстониянинг Вяндре шаҳарчасида адиб ва журналист, ўқитувчи оиласида туғилди. Шаҳардаги қизлар Олий мактабида ўқиб, уй ўқитувчиси бўлиб етишади. Отаси очган газетада хизмат қилади. Адабий фаолиятини носир сифатида давоми…
Юстинас Марцинкявичюс (Justinas Marcinkevičius) – Болтиқбўйи мамлакатлари адабиётининг XX асрдаги энг ёрқин юлдузларидан бири. Литва халқ шоири. “Менга сўз беринг”, “Нон ушатаётган қўл”, “Ёғоч кўприклар”, “Оловланган бута”, “Ҳаётнинг ҳузурбахш қўли”, “Яша ва шукр қил”, “Ўн икки баҳор”, “Қон ва кул”, давоми…
Петерис Зирнитис (Pēteris Zirnītis) – латвиялик шоир. Санкт-Петербург университетининг филология факультетини тамомлаган. Унинг “Минг қўнғироқ уйқуси”, “Сентябрь лирикаси”, “Дўстим ҳақида китоб”, “Бўсағадаги гувоҳ”, “Об-ҳаво маълумотлари”, “Кўрганларим” каби тўпламларига жо бўлган шеърлари Европанинг кўплаб тилларига таржима қилинган. ТОКИ ИШҚ БОР ЭКАН давоми…
Алишер Навоий таржимаи ҳолини илмий ўрганиш борасида академик Василий Влидимирович Бартольднинг “Мир Алишер ва сиёсий ҳаёт” номли рисоласи алоҳида аҳамиятга эгадир. Бартольд ўз рисоласида Мирзо Бобурнинг “Билмон, не жарима била Султон Абу Саид Мирзо Ҳиротдин ихрож қилди” деган сўзларига асосланиб, давоми…