Yozning oxiri, kuzning boshi edi. Osmon tiniq, suvlar tingan. Yaproqlar hali sarg‘aymagan. Ko‘m-ko‘k paxtazorning ustida shu’lami, havomi mayin, sokin jimir-laydi. G‘o‘zalar ko‘sak tugib yotibdi. Yo‘ldan tez-tez mashinalar o‘tib turgan bo‘lsa ham sershovqin shahardan keyin Abdurahmonga bu joylar juda jimjit tuyulardi. davomi…
Bu uyda uch kundan beri chiroq o‘chmaydi. Uch kundan beri kulgi ham eshitilmaydi. Hatto qo‘ni-qo‘shnilarnikidan ham qattiqroq ovoz chiqmaydi. Ular ham bu oiladagi musibatdan tashvish va andishadalar.Yig‘layverib Santalatning ko‘zida yosh qolmadi. Qovoqlari shishib, yuzi bir burda bo‘lib qoldi. Usmonali erkak davomi…
Darvoza qiya ochiq edi. Ravondagi elektr nuri hovli sahnini g‘ira-shira yoritib turar, uylar qop-qorong‘i. Malik ichkariga kirishga shoshmadi. Osmonda miltilla-gan yulduzlarga tikilgancha og‘zidagi papirosni chuqur tortdi. Atrof jimjit. Hazonlarning shabadadan shitirlashi-yu chala berkitilgan vodoprovod jo‘mragidan oqayotgan suvning jildirashidan boshqa hech davomi…
To‘y taraddudi boshlangandan beri Vaziraning tinchi battar yo‘qoldi. Mijja qoqmasdan tunni tongta ulaydi. Hayol olib ketaveradi, olib ketaveradi. Mana bugun ham shu ahvolda tong otqizdi. Hovliga chiqdi. Ertalabki salqin havo badanini junjuktirdi. Kuz boshlanyapti. Daraxtlarning bargi xira tortib qolgan. Osmon davomi…
Sojidaxon tandirdan non uzayottanda Vahobjon kirib keldi.— Keldingizmi! Sahar xamir qorib ketgan edim. Oshib ketibdi, — u shunday deb tutayotgan yengchasiga kosadagi suvdan sepib o‘chirdi. O‘t taftidan qizargan yuzini ro‘molining uchi bilan artib, savatni ko‘targanicha so‘ri tomonga yurdi. So‘ri zinasida davomi…
Bahor boshlanyapti. Oppoq uvada bulutlarni shamol haydaydi. Osmonning ko‘ngillarga yorug‘lik to‘ldiradigan shaffof rangi ko‘rinadi. Quyoshning issig‘i nam tuproqdan, ivigan bo‘g‘otlardan hovur ko‘taradi. Daraxtlarning badaniga ham yashillik yugurib qolgan. Qishdan zerikkan odamlar hovli tozalashga shoshiladilar. Bu fasl yoshlarning ko‘ngliga muhabbat olib davomi…
Nizom institutdan qaytganda oyisi ichkari uyda kim bilandir gangur-gungur gaplashib o‘tirardi. Ona uning sharpasini darrov sezdi. Suhbatini to‘xtatib, odatdagidek yengil, sharpasiz qadamlar bilan uning yoniga keldi.— Keldingmi, bolam?— Him, yaxshi o‘tiribsizmi?— Shukur. Mehmon bor.— Kim?— Lutfi opoqing.— A?! — Nizom davomi…
Nargis to‘g‘nag‘ichini labiga qistirgancha oyna oldida soch tarar, uning salgina buralgan qalin sochlari nozik yelkalarini o‘rab turardi. U boshini yengilgina silkib, yuziga yaqin sochlarini orqaga oldi. Hozirgina kiygan xalatining bog‘ichlarini qayta bog‘lar ekan, kir taxlab o‘tirgan Umriniso buvining yoniga keldi.— davomi…
Iqbolxon qay ahvolda uyga yetib kelganini bilmadi. Safarga jo‘nash oldidagi dilxiralik u bilan birga borib, birga qaytdi. Zinadan ohista, charchoq qadamlar bilan ikkinchi qavatga chiqdi-da, xayol parishonlik bilan qo‘ng‘iroq tugmasini bosdi. Keyin plashini shaldiratib yechib, yonidagi chamadon ustiga buklab tashladi. davomi…
To‘y tarqab o‘yin-kulgiga to‘lgan hovli suv sepganday jimjit bo‘lib qoldi. Yig‘ishtirish uchun qolgan qarindosh – urug‘, ko‘ngil yaqinlar ham charchashib, har yer-har yerda uxlab yotishar, hovli sahni hali yig‘ishtirib olishga ulgurilmagan idish-oyoq, stol-stullarga to‘la edi.Kelin tushirish taraddudi hammadan ham Malika davomi…