Август ойининг бошлари эди. Директоримиз мени ҳузурига чақириб, қўлимга қандайдир хатни тутқазди-да, шу ернинг ўзидаёқ танишиб чиқишимни илтимос қилди.«Ҳурматли олимлар! – деб бошланган эди хат. – Сизларнинг илмий текшириш институтингизда асабий зарбанинг инсонга жисмоний таъсирини ўрганиш устида тажриба олиб борилаётганини давоми…

Кечки овқатдан кейин дадам озиқ тишини кавлаб туриб: «Сизга билдирмай, битта иш қипқўйдик, ўғлим», деб қолди. Бирдан юрагим алғов-далғов тепди. – Уйим куйибди-ку, дада! – деб вангилладим мен. – Даканг хўрозимни охири сўйворибсиз-да?Кутилмаганда, дадамнинг эски тутқаноғи тутиб, «ҳе, ўша жипириқ давоми…

– Уйинг куйгур ҳашаротлар деҳқоннинг ризқини ёмонам қийиб келяпти-да, раис ака. Айниқса, кўсак қурти…– Ҳа, Шодивой, бу масала ҳар йили бошимизни қотиради.– Агар қушлар бўлмаса, бошоғриғингиз янаям кўпаярди.– Биламан, азамат паррандаларимиз бизга жуда катта ёрдам беришади.– Ҳе атта-а-нг, яқин-орада шу давоми…

– Кетингга бир тепаман, ачангни уйига бориб тушасан!– Сизга нима ёмонлик қилдим, амаки?– Оғзингиздан сутнинг ҳиди кептурибди-ю, маҳалланинг сартарошидек сиполигингга куяйми.– Нима қил дейсиз?– Тўпалон кўтар. Ҳеч бўлмаса, ҳуштак чал.– Чалардим-у, кеча тишим тушган-да.– Унда, бақирсанг-чи, момиқвачча!– Нима деб бақираман?– давоми…

Пиёниста деманг мени. Боксчиман. Чертсам, шайтонлаб қоласиз. Лекин, оддий фуқароларни нокаут қилиш машҳур спортчиларнинг обрўйини пастлатади холос. Яратганга шукурки, мениям ҳозирча обрўйим баланд.Бойқораевни биларсиз? Боксдан Осиё чемпиони бўлди… Телевизўрда кўрганман денг? Зўр, а? Мен ўша зўравонни бир пайтлар шунақаям савалаганманки, давоми…

Атроф зимистон. Юрагим ҳижил…Тиш-ш! Қулоқ солинг-а, орқамдан писиб келаётган ажиналар шивир-шивир қилишяпти. Каминани бўғизламоқчимикин улар? Ана, эшитяпсизми?Йўқ. Бақатеракнинг барглари шилдиряпти шекилли. Шабада эсиб турибди-да.Атроф зимистон. Юрагим бежо!Ё алҳазар! Буниси қанақа махлуқ энди? Ҳезалакларга ўхшаб куляпти. Тиши аррасимон бўлса-я…Уф-ф, шундан қўрқиб давоми…

– Дунёнинг ишлари ғалати-да, ука. Тасодифан битта столда ўтириб қолиб, мана, тузуккина танишволдик.– Ўзи қаерликсиз, ака?– Эшонгузарда тураман.– Ие! Балки поччамни танирсиз?– Опанг эшонгузарга тушганми?– Йўқ, синглим. Оти Холиниса.– Холиниса дедингми? Тўхта, тўхта, ҳалиги ҳиндужамол келин сени синглинг бўлмасин тағин? давоми…

– Кейинги кунларда менга шубҳа билан қарайдиган бўпқолдингиз. Кўнглингиздагини очиқ айтаверинг, Аҳмадхон ака.– Ниманиям гапирай? Умуман… расвосан!– Ё тавба!– Ҳа! Сенда менга нисбатан ҳеч қандай самимийлик йўқ.– Ё тавба! Ё тавба!– Биламан, тилинг бошқа, дилинг бошқа. Кўпдан бери, сал пайт давоми…

Хиёбондаги боғкурсида ёлғиз ўзи ўтирибди. Кўриб турибман, анвойи гулларга термилиб баҳра олаётгани йўқ. Хаёли бошқа нарсада.Сигаретни четга отдим-да, бориб унинг ёнига ялпайдим. У, кўзларини жовдиратиб, менга бир қараб қўйди. Сездимки, ғирт ўшандақалардан.Тўғрисини айтсам, унга қараб туриб, негадир ачиниб кетдим. Ҳали давоми…

Ботинкавой билан Туфлиой далабоғдаги бир уйнинг остонасида учрашиб қолдилар.– Ҳалиям асфални ўйиб юрибсанми, пошнангдан аканг? – дея суқланиб гап отди Ботинкавой.– Бор-е! – нозланиб, бурнини чўччайтирди Туфлиой.– Аъзойи баданингдан ачиган пайпоқнинг ҳийди келяпти. Нарироқ тур.– Ҳў! Намунча осмонлайсан? Сен амрикони давоми…