Бир мерган тоғда ов овлаб юрган экан. Бир вақт у бир томондан арслоннинг ўкирганини эшитиб қолибди. Шу маҳал тоғдаги ҳамма ҳайвонлар жим бўлиб яширинибди. Ҳатто бир қуш ҳам чурқ этмай қолибди. Арслоннинг овози бўлса яқинлаб келаётгандай бўлаверибди.
Мерган бир дарахтнинг устига чиқиб яширинибди. Қараса, дарахтнинг учида бир айиқ қўрқиб, титраб ўтирган эмиш. Арслон олисдан кўриниб қолибди. Шунда айиқ мерганга овозингни чиқарма, арслон билмасин, дегандай ишора қилибди. Мерган, арслон шу ердан ўтса керак, деб ўткир пичоғини олиб пойлабди. Айиқ бўлса қўрқиб, ҳеч кўзини арслондан айирмас эмиш.
Мерган пичоғи билан айиқнинг кўзини мўлжалга олавериб-олавериб дарахтни синдириб олар экан. Бир маҳал Арслон яқинга келиб қолибди. Мерганнинг синдирганидан ва айиқнинг оғирлигидан дарахтнинг шохи синиб, тап этиб ерга тушибди. Арслон айиққа югурибди. Айиқ ҳам кўп зўр экан, Арслон билан роса олишибди.
Бу томошани дарахт устида турган мерган кўрибди. Охири арслон айиқни кўтариб ерга бир урибди. Айиқ ўлиб қолибди. Арслон бошқа бир томонга қараб ўкириб, жўнаб кетибди. Мерган дарахтдан тушиб айиқнинг терисини айриб олибди.