Бир тоғда донғи кетган зўр арслон бор экан. Шу тоғ атрофидаги тулкилар арслондан хавотир қилиб турар эканлар.
Кунлардан бир кун арслон қариб қолиб, ўз маконида ётган экан. Тулкилар арслоннинг беш-олти кундан буён жим бўлиб кетганини пайқаб: “Энди биз арслонбойни бир кўришга борайлик. У энди қариб қолди, қўлидан ҳеч иш келмайди”, — деб маслаҳат қилишибди. Икки тулки Арслонбой ётган маконга келиб, узоқроқдан туриб:
— Ҳорманг, Арслонбой, — дебди. Арслонбой:
— Бор бўлинг, — дебди. Тулки:
— Энди қариб қолдингиз, бирор ишга ярамайсиз, қандай кунингиз ўтади? — дебди. Арслонбой:
— Менинг қулоғим оғир. Нима деб вайсаганларингизни эшитмайман. Менга яқинроқ келиб айтинглар, — дебди. Икки тулки: «Эй, энди бунинг қўлидан нима келар эди. У ҳатто, маконидан чиқа олмай қолибди”, — деб айёр тулкилар унга яқинроқ келиб, мазах қилиша бошлабдилар. Арслонбой пайт пойлаб, ўзини таппа ташлабди ва икки қўлига икки тулкини ушлаб олиб, маҳкам сиқибди. “Ҳолларинг қалай, ёмоннинг жазоси шу”, — деб икковини икки қўлида қисиб пачоқ-пачоқ қилиб юборибди. Шундай қилиб, айёр тулкилар гапнинг пишиғини эшитиб, ўлганларидан бехабар қолган эканлар.