Саййид Муҳаммад Олим Лабиб 1957 йили Афғонистоннинг Форёб вилояти, Андхуй тумани, Хончаҳорбоғ қишлоғида туғилди. 1976 йили Кобул университетининг Адабиёт ва инсоний илмлар факултетининг форс тили ва адабиёт бўлимига ўқишга кирди. Шу йили давлат томонидан таҳсилни давом эттириш учун Россияга юборилди. 1984 йили Россияда ўқишни якунлаб, адабиётшунослик соҳасида филология фанлари номзоди илмий даражасига эришди.
Саййид Муҳаммад Олим Лабиб 1984-1992 йилларда Кобул университети Тил ва адабиёт факултетининг ўзбек тили ва адабиёти бўлимида устозлик қилди. 1993-2003 йилларда Балх университетида, 2003-2006 йилларда Форёб олий ўқув юртида фаолият юритди. Ҳозирда Кобул университетининг Тил ва адабиёт факултетида хизмат қилмоқда.
Саййид Муҳаммад Олим Лабиб ўзбек ва дарий тилларида ижод қилади. Унинг ёзган шеърлари 1972 йилдан Афғонистон ва қўшни давлатлар нашрларида чоп этилиб келади. Шоирнинг “Сўз инжулари” (1989, Кобул), “Туйғуларим, қайғуларим” (2005, Мозори шариф) китоблари ўзбек тилида чоп этилган. Дарий ва ўзбек тилларидаги танланган шеърлари 2010-йили Мозори шарифда “Як тасвир дар ду ойина” (“Икки кўзгуда бир тасвир”) номи билан чоп этилди.
Доцент Лабиб адабий-бадиий танқид, ўзбек адабиёти тарихи, тилшунослик, тарихий, ижтимоий мавзуларга оид бир қатор рисола ва мақолалар муаллифи ҳамдир.

ОНА ТУПРОҚ

Қуш ҳар қанча узоқ учса ҳам,
Адашмайди ошиёнидан.
Қиш гулларни парпар қилса ҳам,
Булбул кечмас гулистонидан.

Хоҳи кузда, хоҳи кўкламда,
Унутмаса булбул боғини.
Қандай қилиб одамийзода
Унутади ўсган тоғини?!

Андхуйим*, она тупроғим,
Сен чиқмайсан эсимдан бир дам.
Сени йўқлаб, васфинг ёзгани,
Олдим яна қўлимга қалам.

Сендан буюк, сендан гўзалроқ,
Дунёда кўп шаҳару қишлоқ.
Бироқ, менинг кўзимга улар,
Қайдадиру сенга етишмоқ?

Сенда тилим сўзга қовушган,
Орзуларим туғилган сенда.
Сен туфайли ҳосил бўлгандир
Ҳар нимаки бор эрур менда.

Кўкламингнинг кўк нафасидан,
Майса ўсиб, кулар лолалар.
Чучмомалар териб юради,
Кўм-кўк далаларда болалар.

Даштларингда турли-туман гул,
Очилади қизил, сариқ, оқ.
Ўтлоқларда болари ўйнаб,
Қазир жағаши ва ер ёнғоқ.

Боғу чаманларинг сирига,
Яшил кийиб келганда баҳор.
Қушлар сайрашини саҳар чоғ
Эшитишнинг ажаб кайфи бор!

Ўликка ҳам жон бағишларсан,
Мушким ҳавонг бу сўзга гувоҳ.
Сенинг далаларингда ўсган,
Минг бир дардга даво ҳар гиёҳ.

Меваларинг васфини ёзсам,
Қаламимнинг тили ширалар.
Бир хум асал ҳар бир қовунинг
Ҳар бир тарвуз бир кўза шакар.

Боғларингда сочини ёйиб,
Ётган ҳар ён кўк о;римли ток.
Бир-биридан тотлироқ сенда
Пишган олма, узум, ўрик, нок.

Сенсан узоқ ўтмишга эга,
Тарихинг ҳам жаҳонга равшан.
Сенда ўтган буюк олимлар,
Ривожланган илм, адаб, фан.

Бор ишончим бу янги замон,
ким саноқли ою йил ўтар.
Бурунгидан минг баробар кўп,
Халқим сени янаор яшнатар.

Халқимнинг меҳнати туфайли,
Каҳкашондан ошар шавкатинг.
Доим яшаб эркин ва обод,
Бу дунёни тутар шуҳратинг.

Омон-эсон яша ҳар доим,
Сендан менинг эркин, жон соғим
Тинчликда яшнаб олға бор,
Андхуйим, она тупроғим.
____________
* Андхуй – шоир туғилган жой номи.

ОТА

Қанча муқаддасдир ота деган сўз,
Олий тушунча бу ҳақиқатда ҳам.
Тилда мажоли йўқ унинг шарҳига,
Сифатин ёзгали ожиздир қалам.

Шундай ҳам бўлса бу мавзу билан сўз
Очибсан-ку дея мендан сўрарсиз,
Нетай, бу ном жуда қалбимга яқин,
Кўнгилдан, ҳаётдан, жондан азизроқ,
Ҳақиқатнинг буюклиги билан тенг,
Дея бераман жавоб.

Охир туйғуларин ўз мажолича,
Тасвирлашга ҳаққи бор-ку шоирнинг.
Шу каби менинг ҳам эҳсос-фикримни
Айтилган тушунча ўраб олган чун,
Ота деб бошладим ўз достонимни.

Ота – эр орқаси, эр такягоҳи,
Ота – фарзандининг пушту паноҳи,
Ота – дил қуввати, кўз ойдинлиги,
Ота – меҳр булоғи, муҳаббат кони,
Ота – бахту толеъ гулининг боғи,
Ота – фарзандининг руҳу равони.

Не учун Ватанни, бу кенг тупроқни,
Бунчалик қирғоқсиз катта бўлса ҳам,
Чексиз бойликлари, конлари билан,
Ўрмонлари, боғ-бўстонлари билан,
Ноз-неъматга тўла хонлари билан,
Ота Ватан, она Ватан дейдилар?

Бу учун ким ҳақиқатда ота ҳам,
Меҳрга кон бўлган қалби она ҳам,
Ватандек муқаддас, Ватандек улуғ,
Ватан қўйни каби қўйни жонпарвар,
Балки ростин десам ундан муқаддам,
Не учунким Ватаннинг ҳақида ҳам,
Улар туфайли бўларсан бохабар,
Ватанпарварликка улар ўргатар,
Сени ёш бошингдан айтиб мақоллар:

“Булбул агар чаманни севар бўлса,
Одам оғли, бали, Ватанни севар”.
Ватансеварлик ҳам она шу учун,
Ота-она меҳри билан бошланар,
Ота-онасини севмаган кимса,
Бўла олмас ҳеч қачон ватанпарвар.

قیسقه شرح حال

رحمتلی سیّد توردی اۉغلی سیّد محمّد عالم لبیب ش.هـ  ۱۳۳۶ (میلادی1957)-ییل فاریاب ولایتیگه قره¬¬شلی اندخوی اولوسواللیگی (تومنی)¬نینگ خانچهارباغ قیشلاغی (حاضرتومن) ده، بیر ضیالی روحانی عایله ده دنیاگه کېلدی. باشلنغیچ معلوماتنی خانچهارباغ مکتبی ده آلیب، ۱۳۵۵(1976)-ییلده اندخوی ابومسلم لیسه¬سینی عالی درجه¬ده بیتیردی. ۱۳۵۶(1977)-ییلده کابل اونیورسیتیتی ادبیات و انسانی علملر فاکولته سی¬نینگ فارس تیل و ادبیاتی بۉلیمیده اۉقیشگه کیردی. اۉشه ییل نینگ اۉزیده دولت تامانیدن عالی تحصیلات آلیش اوچون روسیه مملکتی گه یوباریلدی. ۱۳۶۳(1984)-ییل مذکور اولکه¬ده عالی تحصیلاتینی بیتیریب،ادبیاتشناسلیک ساحه¬سی بۉییچه فیــلالوجی علملری ماستری عنوانینی کسب اېتیب، ماسترلیک دیپلـومینـی آلیشگه اېریشدی.
سیّد محمّد عالم لبیب ۱۳۶۳(1984)- ییلدن۱۳۷۱(1992)- ییل نینگ آخریگچه کابل اونیورسیتیتی تیل و ادبیات فاکولته¬سی¬نینگ، اۉشه زمان ینگی تشکیل اېتیلگن، اۉزبېک تیلی و ادبیاتی بۉلیمی¬ده استاد بۉلیب تدریس قیلدی. ۱۳۷۲(1993)- ییلدن باشلب ۱۳۸۲ (2003)ـییلگه قدر بلخ یونیورسیتیتی ادبیات و انسانی علملر فاکولته¬سیده،۱۳۸۲ (2003)ـ ییلدن ۱۳۸۵(2006) ـ ییل نینگ باشلریگچه فاریاب عالی اۉقوو یورتیده استادلیک وظیفه-سینی بجریب کېلدی. سیّد محمّد عالم لبیب ۱۳۸۰ و ۱۳۸۱(2001-2002)-ییللری، بلخ یونیورسیته¬سی رئیسی/ریکتوری صفتیده هم وظیفه بجردی. او ۱۳۸۵(2006)ـییلدن1387 (2008)-ییل¬نینگ سنبله/آوگوست آییگه قدر تخار یونیورسیتیتی رئیسی/ریکتوری صفتیده ایشلب، همده علمی-ادبی فعالیتلری¬گه دوام اېتتیریب کېلدی. حاضر اېسه كابل یونیورسیتیتی تیل و ادبیات فاكولته سیده تدریس قیلیب کېلماقده.
پوهنوال (Dotsent) سیّد محمّد عالم لبیب اۉزبېک تیلی همده افغانستانده دری دېب اته دیگن فارس تیلده شعر یازه دی. اونینگ یازگن شعرلری ۱۳۵۱(1972)-ییلدن بویان مملکت پایتختی کابل و ایریم ولایتلر مطبوعاتیده  همده قۉشنی اولکه لرده چیقه¬یاتگن بعضی بیر نشریه لرده چاپ اېتیلیب کېلماقده. اونینگ اۉزبېک تیلیده¬گی شعرلریدن بیر تۉپلم «سۉز اینجولری»نامی بیلن افغانستان یازووچیلری اویوشمه¬سی تامانیدن ۱۳۶۸(1989)-ییل نشر اېتیلگن اېدی،  ایکّینچی مجموعه اېسه «تویغولریم، قیغولریم»عنوانی آستیده۱۳۸۴ (2005)-ییل مزارشریف شهریده چاپدن چیقدی. شاعرنینگ اۉزبېک و دری تیللریده¬گی شعرلریدن تنلنگن پارچه¬لرنی اۉز ایچیگه آلگن اوچینچی تۉپلم اېسه «یک تصویر در دو آیینه» (ایکّی کۉزگوده بیر تصویر» دېب اته¬له¬دی. بو هم مزار شریف شهریده 1388 (2010)-ییلده باسیلیب چیقدی. بو تۉپلمده، کۉپینچه یوقاریده اېسله¬تیب اۉتیلگن مجموعه¬لرگه کیرگن ایریم شعرلردن تشقری، بیرقطار ینگی شعرلر بیرینچی بار ادبسېورلر دقتیگه حواله قیلینماقده.
پوهنوال لبیب، ادبیات نظریه¬سی، ادبی ـ بدیعی تنقید، اۉزبېک ادبیاتی تاریخی، تیلشناسلیک و شو کبی، تاریخی و اجتماعی موضوعلر گه عاید بیر قطار رساله و مقاله¬لر مؤلفی هم دیر . همده شو موضوعـلرده بۉلگن کۉپ اثرلرنی خارجی منبعلردن دری و اۉزبېک تیللریگه ترجمه قیلیب، نشرگه تاپشیرگن. اونینگ علمی-¬تحقیقی اثرلری همده علمی ترجمه¬لری مملکت¬نینگ «انیس»، «هیواد»، «ندای اسلام»، «جنبش»، «راه» و باشقه گزیته و  روزنامه¬لر؛ «عرفان»، «اجتماعی علوم»، «بلخ»، «یاغدو»، «صبا»، «خراسان»، و «چاووش»کبی علمی و ادبی مجله لریده، باسیلیب چیقـقن.

صانعگه ثنا

تانگ چاغی نظر سالیب چمنگه،
یوز حُسنگه  کۉز دوچار کېلدی،
شبّاده اېسر سېکین، یاقیملی،
گویا که ینه بهار کېلدی.

مشّاطه بۉلیب سحر نسیمی،
گل حُسنیگه بېردی ینگی پرداز،
دشت و دله‌لر ارا یاییلدی،
گل مقدمیگه یشیل پَی انداز.

یۉل آچدی  بهار اېلچیسیگه،
قیش قافله‌‌سی قیلیب عزیمت.
سوو سېپدی یوزیگه تانگگی شودرینگ،
اویغاندی بهاردن  طبیعت.

ماموق تۉشگینی یېل اوچیردی،
باغ ایچره بوزیلدی قرغه تینچی.
گلشنگه بهار قۉیدی دېب یوز،
بُلبُللر اۉقیب تیلر سېوینچی.

صانعگه ثنا که قدرتیدن،
یوز نقشِ بدیع اَیلر اظهار.
یېر جسمیگه ینگی جان بغیشلب،
صُنعیدن اېتر عیان یوز آثار.

هر سبزه تیلی دیر اونگه ذاکر،
هر یپراق و هر چېچک ثنا خوان.
اشیا دېسه حققه بویله تسبیح،
حمدینی نېچون دېمه‌سین انسان؟

یارب، بو بهار موسمیده،
کیم ینگی حیات تاپدی عالم.
یازوغلریمیز کېچیر کرمدن،
قۉی لطف ایله زخمیمیزگه مرهم!

دفع ایله اۉزینگ حیاتیمیزدن،
هر نېنی که او اېرور یامانلیک.
بو اولکه‌گه رحمتینگنی یاغدیر،
بیز اېلگه عنايت اېت امانلینک!

مزار شریف، قویاش هجری ۱۳۷۸۔ ییل

بویوک مقصد

سریغ رخساریمیزدن خوشلیک آثارین سۉراغ اېتمنگ،
بو دم کوز فصلی دیر، بېهوده میلِ سیرِ باغ اېتمنگ.

قچانگه تېکرو یورگه‌یسیز، جفاچیلر، ستم ایلب،
بس اېندی، کۉکسیمیزنی لاله ینگلیغ داغ۔داغ اېتمنگ!

می اۉرنیگه ایچیب اېل قانینی تا کی کېزرسیز مست؟
سینر آخر بو چاغیر بیرله بولغنگن ایاغ، اېتمنگ!

بویوک مقصد یۉلی دیر چوخ قرانغو، وای یۉلداشلر،
عزیمت قیلسنگیزلر اوشبو یۉلگه بې چراغ اېتمنگ.

وطن گلزاری ‌نینگ اېسکی خزانینی بهار ایلنگ،
چمن بلبل مکانی دیر، اونی مأوای زاغ اېتمنگ.

دېمنگ اوشبو تموغده عمر اۉتکزماقنی آسایش،
ستمگرلر بارین یۉق اېتمهی اُمّیدِ فراغ اېتمنگ.

قیینچیلیک بیله آلیشمه‌یین غمدن قوتولماق یۉق،
حذر بو یۉلده مشکلدن، گر اۉلسه مثل تاغ، اېتمنگ.

لبیب اشعاریگه خوب اۉیلب اظهارِ نظر ایلنگ،
تـأمُّـلسـیز اونـگه تهمت، بو شعرینگ دېب قوراغ، اېتمنگ!

اندخوی، ۱۳۵۳- ییل

تېنگسیزلیک

کېلیب کملیگیم سیندی کۉنگلیم بوگون،
کۉزیم دیر قرانغو، بو کون دیر مو تون؟

بیراو آچ، بیراو ناز و نعمتگه غرق،
نې دنیا اېکن دیر بو دنیای دون؟!

بیراو قارنی شیشگن یېب الوان طعام،
تاپیلمس بیراو اوییده ارپه اون.

بېزهنگن بیراو جسمی اطلس بیلن،
بیراو اېگنی۔باشی اېمس دیر بوتون.

بیراوگه اۉتر شاد و خُرَّم زمان،
کېچیرگهی بیراو غم بیلن تون و کون.

بیراو یېر و کۉکدن اوزیلگن قۉلی،
بیراو حرصی ارقانی دیر کۉپ اوزون.

عدالت قویاشی نېگه پارلهمس،
دیاریمده بو تېنگسیزلیک نېچون،

دېبان، سۉرگن اېردیم خرد پیریدن،
قۉلاغیمگه آهسته کېلدی بو اون:

کېتیرگهی زمان سَیری بیر قۉزغالان،
که بۉلگهی ستم قلعه‌سی سرنگون.

اندخوی، ۱۳۵۵۔ ییل ثور آیی

تون آقشام کېلدی کلبم ساری اول گلرخ شتاب ایلـب،
خرامی سرعتیدین یـوز اوزه خَـوی‌دیـن گـلاب ایـلـب.

قتّیق جواب

دېـدیــم بـیـرکـون وفـاسـیـز نـازنـیـنـیمـگه خـطـاب ایـلـب:
«یـورورسـن تـابـکـی مـېـن مـبـتـلادن اجـتـنـاب ایـلـب؟

اېدی کۉنگیل اویی آباد وصلینگ آرزوسیده،
اېتیب نومید کۉنگلیم، کېتدینگ او اوینی خراب ایلب.

غمینگده یاش توکر اویغاق کۉزیم، هر قطره یاش ایچره،
یوزینگ عکسین کۉریب هر کېچه ییغلر ترکِ خواب ایلب.

نې بۉلگهی اېندی بو حِرمان نصیب احوالینی انگلب،
تیریکلیکده کۉره‌ی دېب، بیر یۉلی کېلسنگ شتاب ایلب».

تمسخر بیرله کولدی تینگله‌گچ بو عرضِ حالیمنی،
جوابیگه دېدی لحنیدن اظهارِ عتاب ایلب:

«که ای بۉلگن خیال و وهم بحریده نشانسیز غرق،
محبّتدن سۉز آچدینگ ادِّعای ناصواب ایلب.

سېنینگدېک بینوا و زار و اېتماق عشق دعواسین!
پریلر خَیلیدن هم خاصه بیزنی انتخاب ایلب.

سېن و طالب‌لیگینگ حُسنیمگه اۉخشر اونگه کیم گویا،
جسارت قیلدی خُفّاش آرزوی آفتاب ایلب.

چیقر باشدن بو سودانی، جنون وادیسیده اېندی،
یوگورمه تېلبره‌ب بېهوده جانینگگه عذاب ایلب».

بو سۉزلردن ییقیلدیم ناگهان بیلمهی، لبیب، اۉزنی،
مېنِ نومیدنی مدهوش بو قتّیق جواب ایلب.

اندخوی، ۱۳۵۵۔ ییل

گللر تامیری

اۉلکه باغی ایچره کۉکلم گللر آچیلگن میکن،
تانگ یېلی خوش اېسگنینی غنچه‌لر بیلگن میکن؟

مژده بېرگچ گل کېلینی مقدمین بادِ صبا،
سبزه فرشی بوستان صحنیده یاییلگن میکن؟

گل هیدیدن می صبا قۉینی معطّر هر بهار،
مشکدن یا خود وطن توپراغی قاتیلگن میکن؟!

اېل کېزر می بوستاننی بو بهار ایّامیده،
یا که یپراقلر خزان وهمیده ساچیلگن میکن؟!

بو تیکنلر می قیزیل گلده، یۉق اېرسه اۉقلر،
بیر شهیدِ نازنینگ کۉکسیگه سنچیلگن میکن؟!

لاله‌دن قانگـه بــاتـیـبـدیـر مـی چـمنلـر یا او شوخ،
نـاز تیغی بیرله گللر تامیرین تـیـلگن میکن؟!

گلگه راز اَیتورگه بلبل ‌نینگ تیلی گویا میدیر،
ناله‌سیده یا یوره‌ک دردین نهان قیلگن میکن؟!

بو نې طالع دیر که طبعیم قیته باشدن اۉیغانور،
یا بو سۉلگن غنچه هم کۉکلمدن آچیلگن میکن؟!

لاله زار اېرمیش وطن دشتی، لبیب، اوشبو بهار،
داغگه تۉلگن یوره‌کلر هر یان آتیلگن میکن؟!

ورونژ (روسیه )، ۱۳۵۷- ییل حمل آیی

آنه توپراق

قوش هرقنچه اوزاق اوچسه هم،
اده‌شمهیدی آشیـانیدن.
قیش گللرنی پـرپر قیلسه هم،
بلبل کېچمس گلستانیدن.

خواهی کوزده، خواهی کۉکلمده،
اونوتمسه بلبل باغینی.
قنده ‌ی قیلیب آدمیزاده،
اونوته‌دی اۉسگن تاغینی؟!

اندخوییم، آنه توپراغیم،
سېن چیقمه‌یسن اېسیمدن بیر دم.
سېنی یۉقلب وصفینگ یازگنی،
آلدیم ینه قۉلیمگه قلم.

سېندن بویوک، سېندن گۉزهلراق،
دنیاده کۉپ شهر و هم قیشلاق.
بیراق، مېنینگ کۉزیمگه اولر،
قیده دیر و سېنگه یېتیشماق؟

سېنده تیلیم سۉزگه قاووشگن،
آرزولریم تۉغیلگن سېنده.
سېن طفیلی حاصل بۉلگندیر،
هر نیمه که بار اېرور مېنده.

کۉکلمینگ ‌نینگ کۉک نَفَسیدن،
مَیسه اۉسیب، کولر لاله‌لر.
چوچیمامه تېریب یوره‌دی،
کۉم۔کۉک دله‌لرده باله‌لر.

دشـتـلـریـنگده تورلی۔تومن گل،
آچیله‌دی قیـزیل، سـریــق، آق.
اۉتلاقلرده باله‌‌لر اۉینب،
قـازر جـغه‌شَی و یېر یــنــغـاق.

باغ و چمنلرینگ سَیریگه،
یشیل کِییب کېلگنده بهار.
قوشلر سَیرهشینی سحر چاغ،
اېشیتیش‌نینگ عجب کیفی بار!

اۉلیککه هم جان بغیشلرسن،
مشکین هوانگ بو سۉزگه گواه.
سېنینگ دله‌لرینگده اۉسگن،
مینگ بیر دردگه دوا هر گیاه.

مېوه‌‌لرینگ وصفینی یازسم،
قلمــیم‌ نینگ تیـــلی شیــــره‌‌لـــر.
بیر خُم عسل هر بیر قاوونینگ،
هر بیر تربوز بیر کوزه شکر.

باغلرینگده ساچینی یاییب،
یاتگن هریان کۉک اۉریملی تاک.
بیر۔بیریدن تاتلیراق سېنده،
پیشگن آلمه، اوزوم، اۉریک، ناک.

سېنسن اوزاق اۉتمیشگه اېگه،
تاریخینگ هم جهانگه روشن.
سېنده اۉتگن بویوک عالملر،
رواجلنگن بیلیم، ادب، فن.

بار ایشانچیم بو ینگی زمان،
کیم سناقلی آی و ییل اۉتر.
بورونگیدن مینگ برابر کۉپ،
خلقیم سېنی ینه یشنه ‌تر.

خلقیم‌ نینگ محنتی طفیلی،
کهکــشاندن آشــــر شــوکتیــنگ.
دایم یشب اېرکین و آباد،
بو دنیانی توتر شهرتینگ.

امان۔‌‌‌‌‌‌ اېسان یشه هـــر دایم،
سېندن مېنینگ اېرکیم، جان ساغیـــم.
تـیـنـچـلـیـکـده یشنب، آلغه بار،
انــدخــویــیـم، آنـه تـوپـراغـیـم!

ورونژ، ۱۳۶۲-ییل

آته

قنچه مقدّس دیر آته دېگن سۉز،
عالي توشونچـه بو حقیقتده هم.
تیلده مجالی يۉق اونینگ شرحیگه،
صـفـتـیـن يـازگـه‌لی عاجز دیر قلـم!

شونده ‌ی هم بۉلسه بو موضوع بیلن سۉز،
آچیبسن۔کو، دېیه مېندن سۉررسیز،
نېته‌ی،  بو نام جوده قلبیمگه يقین،
کۉنگیلدن، حياتدن، جاندن عزیزراق،
حقیقت نینگ بويوکلیگی بیلن تېنگ،
دېيــــه بېـره‌مــن جــواب.

آخر تویغولرین اۉز مجالیچه،
تصویرلشگه حقّی بار۔کو، شاعر نینگ.
شو کبی مېنینگ هم احساس۔فکریمنی،
اَيتیلگن توشونچه اۉره‌ب آلگن چون،
آتـه دېـب، بـاشله‌دیم اۉز داستانیمنی:

آتـه – اېر آرقه‌سی، اېر تکیه گاهی،
آتـه – فــرزنــدی نینـگ پشـت و پنـاهی،
آتـه – دل قــوّتی، کــۉز آيــدینــلیــگی،
آته – مهر بولاغی، محبّت کانی،
آتـه – بخت و طالع گلی نینگ باغی،
آتـه – فـرزندینینگ روح و روانی.

نې اوچون وطننی – بو کېنگ توپراقنی،
بونچه‌لیک قیرغاقسیز کتّه بۉلسه هم،
چېکسیز بايلیکلری، کانلری بیلن،
اۉرمانلری، باغ- بوستانلری بیلن،
ناز۔نعمت گه تۉله خوانلری بیلن،
آته وطن، آنه وطن دېيدیلر؟

بو اوچون کیم حقیقتده آته هم،
مهرگه کان بۉلگن قلبی آنه هم،
وطندېک مقدس ، وطندېک اولوغ،
وطن قۉینی کبی قۉینی جانپرور،
بلکه راستین دېسم اوندن مقدّم،

نې اوچــون کـیم وطننینگ حقیــده هـم،
اولر طفيلی بۉلرسن باخبر،
وطنپرور لیککه اولر اۉرگهتر،
سېنی ياش باشینگدن اَيتیب مقاللر:

«بلـبل اگـــر چمنین ســـــېور بۉلــــسه،
آدم اۉغلی، بلی، وطنین سېور».
وطنسېورلیک هم انه شو اوچون،
آته-آنه مهری بیلن باشلنر،
آته – آنه‌سینی سېومه‌گن کیمسه،
بۉله آلمس هیچ قچان وطن پرور.

کابل، ۱۳۶۳ـ يیل عقرب آيی