Publitsist, yozuvchi va jurnalist Nusrat Rahmat 1941 yilning 3 iyul kuni Samarqand tumanidagi Qo‘shmachit qishlog‘ida tug‘ilgan.“Lenin yo‘li” gazetasida ishlagan, “Qishloq haqiqati” gazetasining Samarqand, Buxoro viloyatlari buyicha muxbiri bo‘lgan. Keyin Toshkentga ko‘chib “O‘zbekiston adabiyoti va san’ati” gazetasi, “ Mehnat” nashriyoti, O‘zbekiston tabiatni muhofaza qilish qo‘mitasida xizmat qilgan.“Agar tabiatni sevsangiz” degan ilk kitobchasi 1975 yili nashr etildi. Keyin “Chanqovuz”, “Olis-olis so‘qmoqlar”, “Dasht”, “Zamondosh o‘ylari”, “ Selektsiya mu’jizasi”, “So‘qmoqlar va saboqlar” tsingari yigirmadan ko‘proq hikoya va ocherklardan iborat kitob va kitobchalari bosilgan.“Taqdimot” she’rlar, “Fojia” deb nomlangan hikoyalar to‘plami, shuningdek, “Men muxbirman”, “Men redaktsiyadanman”, “Eng ashaddiy kallakesar“, “Asqad Muxtor dedilar” singari kitoblari; gazeta, jurnal va Internet saytlarida yuzdan ortiq maqolalari chop etilgan.U 2004 yilda “O‘zbekistonda xizmat ko‘rsatgan jurnalist” unvonini olgan.
Mahalladoshlar uni unchalik xushlashmaydi. Deyarli har yili yangilanib turiladigan mashinalar, dang‘illama imoratdagi chet el jihozlari nopok yo‘l bilan kelayotganini hamma biladi. Shunga qaramay, uning oldiga kelib turishadi, iltifot ko‘rsatishadi. Axir, kimning tashvishi yo‘q? Birovga g‘isht, boshqa birovga ko‘mir zarur bo‘lib davomi…
Qodir aka, shifoxonada yotgan paytlari uyda to‘planib qolgan gazeta-jurnallarni ko‘zdan kechirayotganda, nabirasi Mo‘min amaki tobut yasayotganini xabar qilib qoldi. Buni eshitib, negadir uning eti jimirlab ketdi, vujudiga noxushgina titroq kirdi, ruhi tushdi. Sababiki, bundan biror soat oldin Usta Mo‘min ko‘chada davomi…
Ikki yonida pishiq g‘ishtdan jimjimador qilib ustun tiklangan, ustidan esa hashamdor boloxona qurilgan, o‘ng tabaqasiga ovcharka rasmi chizilib, “Ostorojno, zlaya sobaka!” deb yozilgan tunuka qoqilgan tanish darvoza qarshisida bir zum to‘xtab qoldim: dilimda noxush, rutubatli tuyg‘u paydo bo‘ldi. Bundan yetti davomi…
Nihoyat, shuncha yakravlikdan keyin bobom ham bu yerdan ko‘chadigan bo‘ldilar. Bundan butun oilamizdagilar quvonishdi. Biror yil ilgari barcha qishloqdoshlarimiz posyolkaga ko‘chib o‘tib, Qamchinda u kishining bir o‘zi qolgandi- da. Bobomni bu yerdan ko‘chirishga hech kim ko‘ndirolmagandi. Kolxozimiz raisi Mingnorov ham, davomi…
– Chiqar! – buyurdi polvon, odatdagi to‘nglik bilan toshlarni imlab ko‘rsatarkan.Men zilday og‘ir toshlardan ikkitasini ikki qo‘limga olib, sahnaga chiqdim: zalning har yer-har yeridan tartibsiz qarsak chalindi.Bular meni polvon deb o‘ylashganidan shunday qilishadi. Aslida men polvon emas, uning shogirdiman. Institutga kirolmaganimdan davomi…