Абдужалол Тайпатов 1958 йилнинг 16 мартида Чироқчи туманидаги Кўкдала қишлоғида туғилган. 1979 йили Низомий номидаги Тошкент давлат педагогика институтининг ўзбек тили ва адабиёти бўлимини тамомлаган. Дастлаб мактабда ўқитувчилик қилди, кейин туман, вилоят, республика оммавий ахборот воситаларида ишлади. Қашқадарё вилояти матбуот ва ахборот бошқармасида, “Насаф” нашриётида раҳбар бўлган. Айни пайтда ЎзАда хизмат қилади. “Тазарру” (1992) номли қисса ва ҳикоялар тўплами чоп этилган. “Шуҳрат” медали (2002) билан тақдирланган.
Ғулом Қодирович анча кеч уйғонди. Боши лўқиллаб оғрир, томоғи қуруқшаб қотиб қолганди. У оғзида аччиқ таъмни сезди. Ўрнидан турмоқчи бўлган эди, боши айланиб кетди ва гарданини яна ёстиққа қўйишга мажбур бўлди. Томоғи, кўкракларида сим-сим оғриқ бор эди. Ютинди, шунда ичи давоми…
Қаршидан Тошкентга қатнайдиган енгил машиналар бекатига келишимиз биланоқ бизни такси ҳайдовчилари ўраб олишди: “Тошкентгами?”, “Келинг, бензинли машина!”, “Бир киши керак, ҳозироқ жўнаймиз!”, “Айтган манзилингизга элтиб қўяман”, “Ўтиришингиз билан юрамиз. Нархини келиштирамиз!”. – Ҳой, биродарлар! – дедим қўлимни кўтариб, – бизнинг давоми…